Επολεμούσαν έτσι ωσάν τη φλόγα· μηνυτής ήλθε ο Αντίλοχος ωστόσο γλήγορα εκεί στον Αχιλλέα· τον ηύρε οπού ομπρός εις τα ορθόπρυμνα καράβια με το νου του ότι εστάθη εμελετούσε· κι έλεε πικρώς η μεγάλη ψυχή του: Συφορά! Γιατί τάχα όλοι σκορπιούνται με αντάρα εις το πεδίον, και φεύγουν όλοι τρομασμένοι οι Αχαιοί κατά τα πλοία;

Ο κυνηγός που κυνηγάει τα λάφια . . . . . . . . . . . . απελπισμένος πως ύστερος ήλθε . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Γιατί ο θυμός τού κατακαίει τα σπλάχνα.

Έτσι γω να μπορούσα από τη Μοίρα να τον πάρω, όταν θε νά ’λθει κοντά του, καθώς όπλ’ από μένα ωραία θα λάβει, όποιο μάτι τα ιδεί να τα θαυμάσει.

Είκοσ’ είν’ τα φυσούνια ευκολοφούσκωτα.

Εις τ’ ανεμόποδ’ άλογ’ ανεβαίνουν.

. . . . και τρέχει άσπλαχνη η Μοίρα . . . . . . . . . . . . . . . Και γυμνό στη σφαγή τον ποδοσέρνει.

Που γλυκολαμπυρίζει ωσάν το λάδι.