Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
[Ωδή εις τη σελήνη *]
Γλυκύτατη φωνή βγάν’ η κιθάρα, και σε τούτη την άφραστη αρμονία της καρδιάς μου αποκρίνεται η λαχτάρα· γλυκέ φίλε, είσαι συ, που με τη θεία 5 έκσταση του Οσσιάνου, εις τ’ ακρογιάλι της νυχτός εμψυχείς την ησυχία. Κάθισε για να πούμε ύμνον στα κάλλη της Σελήνης· αυτήν εσυνηθούσε ο τυφλός ποιητής συχνά να ψάλλει. 10 Μου φαίνεται τον βλέπω που ακουμβούσε σε μίαν ετιά, και το φεγγάρι ωστόσο στα γένια τα ιερά λαμποκοπούσε. Απ’ το Σκοπό νά το προβαίνει· ω πόσο συ την νύχτα τερπνά παρηγορίζεις! 15 Ύμνον παθητικόν θε να σου υψώσω· παθητικό σα εσένα, όταν λαμπίζεις στρογγυλό, μεσουράνιο, και το φως σου σε ταφόπετρα ολόασπρη αποκοιμίζεις. |
| ___ |
στ. 6 |
| εμψυχώνεις τερπνά την ησυχία. |
