Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

▲▲

Βαμμένα κόκκινα μαλλιά

(απόσπασμα)

Μάλιστα. Κομμωτής γυναικών. Μόλις απολύθηκε από στρατιώτης. Νομίζω. Ήταν τότε που για πρώτη φορά η Αστυνομία αρνήθηκε να του δώσει εκείνο το περιβόητο πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων για να βγάλει το ναυτικό φυλλάδιο.

—Ρετσίνα, μη σε κοροϊδεύουν ότι θα μπορέσεις ποτέ να βγάλεις ναυτικό φυλλάδιο. Να είσαι ευχαριστημένος και που ζεις.

Ο Παπαδόπουλος, ο διοικητής του ΣΤ΄, για να τον πείσει, του έδειξε και το φάκελο.

—Να δοξάζεις το Θεό που έχεις αδελφό τον κύριο Μόσχο. Με τέτοιο φάκελο κανονικά έπρεπε να είσαι τώρα στας αιωνίους μονάς.

Δε σου έχω μιλήσει ακόμα για τον ετεροθαλή αδελφό του Λούη, το Μόσχο. Από άλλον πατέρα. Η απόσταση που χώριζε το Λούη από το Μόσχο ήταν πολλών ειδών. Από ταξική μέχρι μεταφυσική. Γαλαξιακή σχεδόν. Δηλαδή άνθρωπος από άλλο γαλαξία, όχι απλώς από άλλον πλανήτη. Από άλλο γαλαξία. Φτάνει να σου πω ότι είναι στρατιωτικός. Τον είχε υιοθετήσει από μικρό ένας στείρος και άκληρος θείος τους, αδελφός της μάνας τους, ολίγον αριστοκράτης, ολίγον εισοδηματίας, άνθρωπος του Ευταξία έναν καιρό, έπειτα του Τσαλδάρη, μετά του Παπάγου. Με λίγα λόγια, η ντροπή της οικογένειας από το σόι της μάνας τους. Στρατηγός Τζαβάρας ονόματι, της στρατιωτικής δικαιοσύνης.

Τέλος πάντων, άλλη φορά γι' αυτά. Τώρα στο θέμα μας, στον Παπαδόπουλο, που ήταν ανένδοτος στο να δώσει στο Λούη το πιστοποιητικό που του ζητούσε, παρ' όλο ότι αυτός και δηλώσεις μετάνοιας του υπέγραφε και ν' αποκηρύξει το Ζαχαριάδη δεχόταν.

—Αποκλείεται, Ρετσίνα. Μας δουλεύεις.

—Και τι θα γίνω, αρχηγέ; Πώς θα ζήσω; Σοφέρ να γίνεις; Χρειάζεσαι πιστοποιητικό. Παπάς; Το ίδιο. Χαμάλης; Το ίδιο. Ούτε εισπράχτορας. Πήγα, και σ' ένα μήνα μ' απέλυσαν. Μου ζητούσαν χαρτιά. Να σπουδάσω; Το ίδιο, χαρτιά. Τι θα γίνει; Και δεν σου λέω για υπάλληλος. Ούτε σκουπιδιάρης. Ούτε μετανάστης. Θέλεις διαβατήριο. Ούτε άδεια οδηγού για μοτοσικλέτα «εκτελούνται μεταφοραί» μου έδωσαν. Πού θα πάει;

Εκείνη τον ώρα ο Παπαδόπουλος έξυνε τη μύτη του και ατένιζε από το ανοιχτό παράθυρο την Οφηλία. Οφηλία ήταν το παρατσούκλι της δεσποινίδας Κάρμεν, η οποία πριν από έξι μήνες είχε ανοίξει απέναντι ακριβώς το περίφημο κομμωτήριο της γειτονιάς «Η ωραία κεφαλή», αλλά επειδή η περμανάντ και οι αφέλειες ήταν το φόρτε της Κάρμεν, από κάποιες περίεργες παρηχήσεις μπερδεύτηκαν οι αφέλειες με την Οφηλία και άρχισαν να τη φωνάζουν Οφηλία.

Εν πάση περιπτώσει, ο διοικητής του ΣΤ΄ ερέμβαζε ξύνοντας τη μύτη του. Φως φανάρι ότι δεν τον απασχολούσε το πρόβλημα επιβίωσης του Λούη, αλλά μάλλον το ψηλόλιγνο κορμί της Κάρμεν, που στεκόταν εκείνη τη στιγμή προκλητικότατα στο κατώφλι του μαγαζιού της.

Ο Παπαδόπουλος κάποια στιγμή σταμάτησε να ξύνει τη μύτη του κι άρχισε να τακτοποιεί τα μολύβια του.

—Πώς να σας πείσω, κύριε διοικητά μου; Εγώ ούτε θέλω ούτε μπορώ ν' ανατρέψω το καθεστώς σας. Ό,τι μου πείτε, μαζί σας εγώ.

Και άρχισε να αποκηρύσσει στο προφορικό και το ΚΚΕ και τις παραφυάδες του και να δηλώνει ότι είναι έτοιμος να πεθάνει για την πατρίδα του και τον ουρανό και τις θάλασσές της.

—Ρετσίνα, δίνε του. Δε με πείθεις. Φέρε τον πατέρα σου να κάνει δήλωση και τότε σου το δίνω το πιστοποιητικό, αλλά με τέτοιο πατέρα που έχεις…

Πάνω που πήγε ν' αποκηρύξει και τον πατέρα του και τη μάνα του, έπιασε την κατεύθυνση της ματιάς του αρχηγού. Κατάλαβε ότι ματαιοπονεί, ότι έπρεπε πάλι να προσπέσει στο μαλάκα τον αδελφό του, το Μόσχο, αλλιώς ναυτικό φυλλάδιο δεν έβλεπε. Σηκώθηκε.

—Εντάξει, κύριε διοικητά, να του δίνω, αλλά πώς τη βγάζω, τι γίνομαι; Κλέφτης;

Και τότε, κάπως αφηρημένος ο «αρχηγός» και κάπως μεταξύ ξυσίματος μύτης και τακτοποίησης των μελανοδοχείων του γραφείου του, του πέταξε εκείνο το ανεπανάληπτο:

—Γίνε κομμωτής. Γιατί δεν γίνεσαι κομμωτής; Εκεί μάλλον δεν χρειάζονται πιστοποιητικά.