Από τους Σάιους χαίρεται κάποιος με την ασπίδα,

που άρμα αψεγάδιαστο σιμά σ᾽ ένα δεντρί άθελά μου

την άφησα. Εγώ ξέφυγα τη μοίρα του θανάτου.

Η ασπίδα ας πάει στ᾽ ανάθεμα. Πάλι θε ν᾽ αποχτήσω

όχι χειρότερή της.

Με την ασπίδα κάποιος απ᾽ τους Σαΐους χαίρεται, που δίπλα

στο δέντρο, άρμ᾽ αψεγάδιαστο, χωρίς να το θελήσω

την άφησα· μα εγώ του Χάρου ξέφυγα! Η ασπίδα εκείνη

ας πάει! Όχι χειρότερη μιαν άλλη θ᾽ αποχτήσω.

Σαν ποιος Θρακιώτης το σκουτάρι μου να χαίρεται, που αφήκα

αθέλητά μου —κι ήταν όμορφο πολύ— σε κάποιο θάμνο;

Μα γλίτωσα! Πολύ που νοιάζουμαι για το σκουτάρι εκείνο!

Ας πάει κατά γκρεμνού! Καλύτερο θα βρω και θ᾽ αγοράσω!

Την αψεγάδιαστη ασπίδα μου, που άθελα πλάι σ᾽ ένα θάμνο

πέταξα, κάποιος οχτρός Σάιος τη χαίρεται· ναι.

Έσωσα εγώ τη ζωή μου; Για ασπίδα λοιπόν δε με μέλει.

Άσ᾽ τη κι ας πάει στο καλό· θά ᾽βρω καλύτερη εγώ.

Κάποιος από τους Σαΐους περηφανεύεται για την αψεγάδιαστη

ασπίδα μου που παρά τη θέλησή μου άφησα κοντά σ᾽ ένα θάμνο.

Αλλά γλίτωσα τη ζωή μου. Τι μ᾽ ενδιαφέρει η ασπίδα εκείνη;

Ας πάει στα κομμάτια· θα αποκτήσω πάλι μιαν άλλη το ίδιο καλή.