Αυτοί ρήμαξαν τη μεγάλη, φημισμένη, πλούσια πόλη του Δαρδανίδη Πριάμου, κινώντας από το Άργος, κατά το σχέδιο του παντοδύναμου Δία,

κι αναλαμβάνοντας για τα ξανθά μαλλιά της όμορφης Ελένης πόλεμο πολυδάκρυτο, χιλιοτραγουδημένο. Και καταστροφή με ατέλειωτες συμφορές έπεσε πάνω στην Τροία, εξαιτίας της χρυσόμαλλης Κύπριδας.

Τώρα όμως δική μου επιθυμία δεν είναι να τραγουδήσω τον Πάρη, που εξαπάτησε τον ξενιστή του, ή για την Κασσάνδρα με τους λιανούς αστραγάλους, και τ᾽ άλλα του Πριάμου τα παιδιά,

ούτε για την ακατονόμαστη μέρα που πάρθηκε η Τροία με τις τόσες ψηλές καστρόπορτες. Ούτε επανέρχομαι στην υπερήφανη αρετή των ηρώων,

αυτών που καλοστεριωμένα πλοία τούς έφεραν στην Τροία, μεγάλους ήρωες, μεγάλο κακό — αρχηγό είχαν τον ξακουστό Αγαμέμνονα, βασιλικό γόνο του Πλεισθένη, ηγεμόνα ανδρών, βλαστάρι του γενναίου Ατρέα απ᾽ τη μεριά του κύρη του.

Με όλα αυτά θα μπορούσαν να καταπιαστούν οι Μούσες του Ελικώνα, που τα ᾽χουν κι άλλοτε εξυμνήσει· ένας απλός, όμως, θνητός δεν θα μπορούσε να τα αφηγηθεί σημείο προς σημείο·

με ποιό πλήθος καραβιών ξεκινώντας από την Αυλίδα και διασχίζοντας το Αιγαίο πέλαγος, από το Άργος έφτασαν στην Τροία που τρέφει τ᾽ άλογα,

οι χαλκάσπιδες γιοι των Αχαιών, κι ανάμεσά τους κατέφτασε και ο Αχιλλέας, στο δόρυ αξεπέραστος, στα πόδια ο πιο γοργός, κι ο μέγας και τρανός Τελαμώνιος Αίας

[...]

Τρώες και Δαναοί είχαν να λένε ότι με τον Τρωίλο συγκρίνεται αυτός στην ομορφιά και χάρη, όπως ο τρεις φορές ατόφιος χρυσός με τον ορείχαλκο. Για πάντα όμορφοι θενά ᾽ναι αυτοί· κι εσύ, Πολυκράτη, θα ᾽χεις τη δόξα σου άσβεστη, κι ανάλογη με το τραγούδι μου και τη δική μου δόξα.