Στρατηγό ψηλό δε θέλω, που ν᾽ ανοίγει τόσα σκέλη,

να ᾽χει κτένισμα της ώρας, ξούρισμα και μυρωδιά,

κάλλια να ᾽ν᾽ κοντός για μένα, στραβοκάνης όσο θέλει,

μα στα πόδια του να στέκει άσειστος, όλος καρδιά.

Δε θέλω να είναι ο στρατηγός μακρύς, μηδέ να κάνει

μεγάλα βήματα, μηδέ να είναι όλος περηφάνια

για τα σγουρά του τα μαλλιά και μισοξουρισμένος.

Αλλά θέλω να είναι κοντός και κάπως στραβοπόδης

για να πατάει τα πόδια του γερά, καρδιά γεμάτος.

Δεν θέλω εγώ το στρατηγό ψηλό, κορδάτο,

με μπούκλες μυρωμένες, καλοξυρισμένο·

κοντός ας είναι, με στραβά κανιά, μονάχα

στέρια στο χώμα να πατά, καρδιά γεμάτος.

Δε μου αρέσει ο στρατηγός που είναι ψηλός και κάνει μεγάλα βήματα,

που περηφανεύεται για τις πλεξούδες του και ξυρίζει φιλάρεσκα το γένι του.

Περισσότερο θα μου άρεσε ένας κοντός, ακόμη κι αν είναι

στραβοπόδης, αρκεί να κρατιέται γερά στα πόδια του και να το λέει η καρδιά του.