Heiner Müller

Μήδειας υλικό

Μετάφραση: Ελένη Βαροπούλου

ΜΗΔΕΙΑ
Ιάσων Αρχή και Τέλος μου Παραμάνα
Πού είν’ ο άντρας μου

ΠΑΡΑΜΑΝΑ
Στης κόρης του Κρέοντα Κυρία

ΜΗΔΕΙΑ
Στου Κρέοντα είπες

ΠΑΡΑΜΑΝΑ
Στης κόρης του Κρέοντα

ΜΗΔΕΙΑ
Είπες στης κόρης του Κρέοντα Ναι
Γιατί όχι στης κόρης του Κρέοντα αυτή
Μάλλον θα έχει δύναμη πάνω στον Κρέοντα τον πατέρα της
Που μπορεί να μας δώσει δικαίωμα κατοικίας στην Κόρινθο
Ή να μας εξαποστείλει σε άλλη ξενιτιά
Ακριβώς τώρα ίσως να αγκαλιάζει αυτός ο Ιάσων
Με ικεσίες τα αρυτίδωτά της γόνατα
Για μένα και τους γιους του που αγαπάει
Κλαις ή γελάς Παραμάνα

ΠΑΡΑΜΑΝΑ
Αφέντρα Εγώ
Τα χρόνια μου ξεπέρασαν το κλάμα ή το γέλιο μου

ΜΗΔΕΙΑ
Πώς ζεις μες στα χαλάσματα του κορμιού σου
Με τα φαντάσματα της νιότης σου Παραμάνα
Έναν καθρέπτη φέρε Αυτό δεν είναι η Μήδεια
Ιάσων

ΙΑΣΩΝ
Γυναίκα τί φωνή είναι αυτή

ΜΗΔΕΙΑ
Εμένα
Δε με επιθυμεί κανείς εδώ Θάνατος μακριά ας μ’ έπαιρνε
Τρεις φορές πέντε νύχτες Ιάσων και δε με
Γύρεψες μήτε με τη δική σου τη φωνή
Ούτε καν με τη φωνή δούλου
Με χέρια ή με βλέμμα

ΙΑΣΩΝ
Τί θέλεις

ΜΗΔΕΙΑ
Να πεθάνω

ΙΑΣΩΝ
Τ’ άκουσα συχνά αυτό

ΜΗΔΕΙΑ
Τούτο το κορμί δεν σημαίνει
Τίποτε πια για σένα Θέλεις να πιεις το αίμα του Ιάσων

ΙΑΣΩΝ
Πότε θα πάψει αυτό

ΜΗΔΕΙΑ
Πότε άρχισε αυτό
Ιάσων

ΙΑΣΩΝ
Τί ήσουν πριν από μένα Γυναίκα

ΜΗΔΕΙΑ
Η Μήδεια
Μου χρωστάς έναν αδελφό Ιάσων

ΙΑΣΩΝ
Δυο γιους σού έδωσα για έναν αδελφό

ΜΗΔΕΙΑ
Εσύ εμένα Τους αγαπάς τους γιους σου Ιάσων
Θέλεις να ξαναέχεις τους γιους σου
Δικοί σου είναι Τί μπορεί να ανήκει σε μένα τη σκλάβα σου
Όλα επάνω μου δικό σου εργαλείο το καθετί από μένα
Για σένα έχω σκοτώσει και γεννήσει
Εγώ η σκύλα σου κι η πουτάνα σου εγώ
Εγώ σκαλοπάτι στη σκάλα της δόξας σου
Πασαλειμμένη στο σκατό σου των εχθρών σου αίμα
Κι αν για μνημείο της νίκης σου
Πάνω στη χώρα και το λαό μου που ήταν η δική μου προδοσία
Από τα εντόσθιά τους ένα στεφάνι
Γύρω από τους κροτάφους σου θελήσεις να πλέξεις δικοί σου είναι
Κτήμα μου οι εικόνες των σφαγμένων
οι κραυγές των γδαρμένων δική μου περιουσία
Αφότου εγκατέλειψα την Κολχίδα την πατρίδα μου
Πάνω στο δικό σου αιματοβαμμένο χνάρι αίμα των ομοίων μου
Στην προδοσία την καινούρια μου πατρίδα
Τυφλή για τις εικόνες για τις κραυγές κουφή
Ήμουνα ώσπου το δίχτυ ξέσκισες εσύ
Πλεγμένο με τον δικό μου και τον δικό σου πόθο
Που ήταν το σπιτικό μας τώρα η δική μου ξενιτιά
Στις θηλιές του στέκομαι εξαρθρωμένη
Η στάχτη των φιλιών σου στα χείλη
Ανάμεσα στα δόντια η άμμος από τα χρόνια μας
Πάνω στο δέρμα μου τίποτε παρεκτός ο δικός μου ιδρώτας
Η ανάσα σου μια μπόχα από ξένο κρεβάτι
Ένας άνδρας δίνει στη γυναίκα του για αποχαιρετισμό το θάνατο
Ο θάνατός μου δεν έχει άλλο από το δικό σου κορμί
Αν είσαι ο άνδρας μου είμαι ακόμη η γυναίκα σου
Να μπορούσα με τα δόντια να ξεκολλήσω από σένα την πουτάνα σου
Που μ’ αυτήν με πρόδωσες και τη δική μου
Προδοσία που ήταν η ηδονή σου Ευχαριστώ για την
Προδοσία σου που μάτια πάλι μου δίνει
Να βλέπω ό,τι είδα τις εικόνες Ιάσων
Που με τα στιβάλια των αντρών σου
Ζωγράφισες στην Κολχίδα μου αυτιά να
Ακούω πάλι τη μουσική που εσύ έπαιξες
Με τα χέρια των αντρών σου και τα δικά μου
Χέρια αυτής που ήταν σκύλα και πουτάνα σου
Πάνω σε κορμιά κόκαλα τάφους του λαού μου
Και τον αδελφό μου τον αδελφό μου Ιάσων
αυτόν που τον πέταγα μπροστά στους διώκτες σου
κομματιασμένον μ’ αυτά τα δικά μου αδελφικά χέρια
Για να ξεφύγεις από τον λεηλατημένο πατέρα
Τον δικό μου και τον δικό του Αγαπάς τους γιους σου
Θέλεις να ξαναέχεις τους γιους σου
Μου χρωστάς έναν αδελφό Ιάσων
Ποιόν αγαπάτε περισσότερο Το σκύλο ή τη σκύλα
Αν κάνετε τα γλυκά μάτια στον πατέρα σας
Και στην καινούρια σκύλα του και στο Βασιλιά
Των σκύλων εδώ στην Κόρινθο τον πατέρα της
Ίσως η θέση σας να ’ναι στο παχνί του
Πάρε Ιάσων ό,τι μου έχεις δώσει
Τους καρπούς της προδοσίας απ’ το σπέρμα σου
Και παραγέμισε μ’ αυτό τον κόλπο της πουτάνας σου
Γαμήλιο δώρο μου για τον δικό σου και δικό της γάμο
Πηγαίνετε στον πατέρα σας που σας αγαπάει τόσο
Ώστε με τις κλωτσιές τη μάνα σας να διώχνει τη βάρβαρη
Γιατί στέκεται εμπόδιο στην άνοδό σας
Δεν θέλετε να παρακάθεστε στην υψηλή τράπεζα
Ήμουν η αγελάδα για άρμεγμα τώρα υποπόδιό σας
Θέλετε Δεν βλέπω πως λαμπυρίζουν τα μάτια σας
μ’ ένα φέγγος από την ευτυχία των χορτάτων
Γιατί γαντζώνεστε ακόμη σ’ αυτή τη βάρβαρη
Που είναι η μάνα και το στίγμα σας
Θεατρίνοι είστε παιδιά της προδοσίας
Μπήξτε τα δόντια σας στην καρδιά μου και πηγαίνετε
Με τον πατέρα σας που το ’κανε πριν από σας
Άσε μου τα παιδιά μου Ιάσονα μόνο μια μέρα ακόμη
Κι εγώ θα αποσυρθώ κατόπιν στη δική μου ερημιά
Μου χρωστάς έναν αδελφό Ιάσων
Δεν μπορώ για πολύ να μισώ ό,τι αγαπάς
Η αγάπη έρχεται και φεύγει Σοφό δεν ήταν από μέρους μου
να το ξεχάσω Ας μη μνησικακούμε
Το νυφικό μου πάρε γαμήλιο δώρο για τη
Δύσκολα βγαίνει η λέξη απ’ τα χείλη μου νύφη
Αυτή που θα αγκαλιάζει το κορμί σου θα κλαίει
Στον ώμο σου θα στενάζει καμιά φορά πάνω στη μέθη
Του έρωτα το φόρεμα το άλλο μου δέρμα
κεντημένο με τα χέρια της ληστευμένης γυναίκας
με τον χρυσό της Κολχίδας και βαμμένο με αίμα
από γαμήλιο γεύμα πατέρων αδελφών γιων
Να ντύσει πρέπει τον καινούριο έρωτά σου σαν
Με το δικό μου δέρμα Κοντά σου έτσι θα είμαι
Κοντά στην αγάπη σου από μένα τελείως μακριά
Τράβα τώρα για τον καινούριο γάμο σου Ιάσων
Τη νύφη θέλω να μεταβάλω σε γαμήλιο πυρσό
Δέστε τη μάνα σας τώρα σας προσφέρει μια παράσταση
Θέλετε να δείτε τη νέα νύφη να φλέγεται
Το νυφικό της βάρβαρης κατέχει τη δύναμη
Με ξένο δέρμα να ενώνεται θανατερά
Οι πληγές και τα ράμματα της γέννας φτιάχνουν καλό δηλητήριο
Και φωτιά ξερνάει η στάχτη που ήταν η καρδιά μου
Η νύφη είναι νέα πόσο Λείο τεντώνεται το πετσί της
Που δεν το ρήμαξε ούτε η ηλικία ούτε καμιά σπορά
Στο κορμί της επάνω γράφω τώρα τη δική μου παράσταση
Θέλω να σας ακούσω να γελάτε όταν εκείνη θα ουρλιάζει
Πριν από τα μεσάνυχτα θα είναι μέσα σε πυρκαγιές
Καθώς ο ήλιος μου θα ανατέλλει πάνω από την Κόρινθο
θέλω να σας δω να γελάτε όταν για μένα θα ανατέλλει
να μοιραστώ τη χαρά μου με τα παιδιά
Τώρα μπαίνει ο γαμπρός στο νυφικό θάλαμο
Τώρα αποθέτει στα πόδια της νεόνυμφης
το νυφικό της βάρβαρης γαμήλιο δώρο
Μουσκεμένο στον δικό μου ιδρώτα της υποταγής
Τώρα καμαρώνει η πόρνη μπρος στον καθρέπτη
Τώρα ο χρυσός της Κολχίδας τής σφαλίζει τους πόρους
Της φυτεύει ένα δάσος από μαχαίρια στο ψαχνό
Το νυφικό της βάρβαρης γλεντάει το γάμο
Με την παρθένα νύφη σου Ιάσων
Δική μου η πρώτη νύχτα Είναι η τελευταία
Τώρα ουρλιάζει Έχετε αυτιά για την κραυγή
Έτσι ούρλιαζε η Κολχίδα όταν στο κορμί μου ήσασταν
Κι ουρλιάζει ακόμα Έχετε αυτιά για την κραυγή
Αυτή καίγεται Γελάστε θέλω να σας δω να γελάτε
Η παράστασή μου είναι κωμωδία Γελάστε
Πώς δάκρυα για τη νύφη Α μικροί μου
Προδότες Μάταια δεν έχετε κλάψει
Από την καρδιά μου θέλω να σας αποκόψω
Της καρδιάς μου σάρκα Μνημονικό μου Αγαπημένα μου
Δώστε μου πίσω το αίμα μου από τις φλέβες σας
Στο κορμί μου ξαναγυρίστε σπλάχνα εσείς
Σήμερα είναι ημέρα πληρωμής Ιάσων σήμερα
Η δική σου Μήδεια εισπράττει ό,τι της χρωστάνε
Μπορείτε τώρα να γελάστε Ο θάνατος είναι ένα δώρο
που από τα χέρια μου πρέπει να δεχθείτε
Συθέμελα γκρεμισμένη έχω αφήσει πίσω μου
Ό,τι λεγόταν πατρίδα τώρα πίσω μας η ξενιτιά μου
Για να μη γίνει πατρίδα σας ο δικός μου εμπαιγμός
Με αυτά τα ανθρώπινά μου χέρια αχ
Ας έμενα το ζώο που ήμουνα
προτού ένας άντρας με κάνει γυναίκα του
Μήδεια η βάρβαρη τώρα απορριγμένη
Με αυτά μου τα χέρια της βάρβαρης
Χέρια φουσκαλιασμένα κατατρυπημένα ξεσκισμένα αμέτρητες φορές
Θέλω να σπάσω στα δυο την ανθρωπότητα
Και να κατοικήσω στο άδειο κέντρο εγώ
Μήτε γυναίκα μήτε άντρας Τί ουρλιάζετε Χειρότερο απ’ το θάνατο
Είναι τα γηρατειά Το χέρι θα φιλούσατε
Που το θάνατο σας χαρίζει αν γνωρίζατε τη ζωή
Αυτό ήταν η Κόρινθος εσείς ποιοί είστε ποιός σας
Έντυσε με των παιδιών μου τα κορμιά
Στα μάτια σας ποιό ζώο κρύβεται
Καμώνεστε τους πεθαμένους τη μάνα δεν την ξεγελάτε
Θεατρίνοι είστε ψεύτες και προδότες
Κατοικία είστε για σκύλους αρουραίους ερπετά
που γαβγίζουν και συρίζουν και σφυρίζουν τ’ ακούω καλά
Α κόβει το μυαλό μου είμαι η Μήδεια εγώ
Άλλο πια αίμα δεν έχετε τώρα τα πάντα είναι σιωπή
Και οι κραυγές ακόμη της Κολχίδας μουγκάθηκαν Και τίποτε πια

ΙΑΣΩΝ
Μήδεια

ΜΗΔΕΙΑ
Παραμάνα γνωρίζεις αυτόν τον άνδρα

Heiner Müller. 1997. Μορφές από τον Ευριπίδη. Μετ. Ελένη Βαροπούλου. Αθήνα: Άγρα. Τίτλος πρωτοτύπου: Verkommenes Ufer, Medeamaterial, Landschaft mit Argonauten (1984).