Το τρίπτυχο Ρημαγμένη Όχθη, Μήδειας Υλικό, Τοπίο με Αργοναύτες αποτελεί το βασικότερο αρχαιόθεμο κείμενο του Mϋller μέσα στη δεκαετία του 1980. Τα μέρη, γραμμένα σε διαφορετικές χρονικές στιγμές —αυτόνομα— διαπραγματεύονται την αλλοτριωμένη ανθρωπότητα, την προδοσία, το κατακερματισμένο Εγώ, την καταστροφή ενός πολιτισμού, το τέλος μιας εποχής. Το τέλος του Müller ανέρχεται σε μια καταγγελία της προόδου της τεχνολογίας και στην αποκτήνωση όπου οδηγεί ένας προηγμένος καπιταλιστικός και βιομηχανοποιημένος κόσμος. Πράγματι, η έκρηξη της βόμβας στο τέλος του έργου αποτελεί τη λογική κλιμάκωση μιας αφηγηματικής σειράς που πραγματεύεται διάφορα πολιτικά προβλήματα της σύγχρονης εποχής: αποξένωση, πρακτικές οικολογικών καταστροφών, καταναλωτισμός, μαζική παραγωγή, τεχνολογική υπερανάπτυξη, ειρωνίες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας, κ.ο.κ.
«Η Μήδεια, από περιθωριοποιημένη βάρβαρη γίνεται επίκεντρο και χειραγωγός των εξελίξεων· αποποιείται την ταυτότητα του υποταγμένου θηλυκού και καταστρέφει τον πρώην δυνάστη της· από εργαλείο/εργατικό δυναμικό στα χέρια του εκμεταλλευτή καπιταλιστή μεταμορφώνεται σε βίαιο κυρίαρχο του παιχνιδιού, που ξεκληρίζοντας τον οίκο του Ιάσονα ακυρώνει την καταστατική συνθήκη του καπιταλισμού, τη συσσώρευση κεφαλαίου.» (Λιαπής 2008).
