[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Ανταλλάγματα
Αυτός με το μεγάλο λείο μέτωπο χωρίς καμιάν αποδοκιμασία
(σοφός ή κατάσκοπος;), ο άλλος μπροστά στο μεγάλο καθρέφτη,
αυτός που ξεδιπλώνει το μαντίλι του σκεπάζοντας το πρόσωπό του·
ήρωες λαϊκοί αποστρατευμένοι, με διαμέρισμα τώρα σε πολυκατοικία,
ήσυχοι, νοικοκυρεμένοι, παρακολουθώντας στην τηλεόραση τα βράδια
τις παρελάσεις, τ’ αστυνομικά, το ποδόσφαιρο. Μες στο ασανσέρ
παρατημένο απ’ το πρωί ένα δοχείο απορριμμάτων. Στο διάδρομο
το κουφό άλμα του τεράστιου χταποδιού. Κι αυτός που επίμονα ρωτούσε
«είμαι; δεν είμαι;». Υπεκφυγές, τρύπες στον τοίχο, τσιγάρα,
και πάντοτε η χειρονομία εκείνη της αόρατης θεάς — να του τραβάει
τα μακριά ξανθά του μαλλιά, να του γυρνάει το πρόσωπο πίσω, τόσο
που απόμεινε το χέρι του στη λαβή του σπαθιού του ερωτικά μουδιασμένο,
καθώς του ψιθύριζε στ’ αυτί: «σταμάτα· θα τους κάνω να σε θυμηθούνε».
Έτσι, με τέτοια εμπόδια κερδήθηκε η δόξα του Αχιλλέα κι ο θάνατός του.
Αθήνα, 15.V.72
Γιάννης Ρίτσος.1982. Υπόκωφα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1993. Ποιήματα ΙΑ΄ (1972-1974). Αθήνα: Κέδρος.
