[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Άλλοτε και τώρα
Πάντα, την τελευταία στιγμή, οι θεοί επεμβαίνανε
και τα χειρότερα αποτρέπονταν· — ενώ ο μαντατοφόρος
μιλούσε ακόμα και στο νου τού βασιλιά σχεδιάζονταν
η σύγκρουση και το σταμάτημα του πλοίου, η Αθηνά
ορθή στην κορυφή του ναού, απευθύνονταν κιόλας
στον βασιλιά των βαρβάρων και στους Έλληνες που αλάργευαν
με πενηντάκουπο καράβι: «Η μοίρα —ανάκραζε—
ίδια για τους θεούς και τους θνητούς. Λοιπόν, αταίριαστη
η οργή σου, Θόα. Κι εσείς καλοτάξιδοι». Μα τώρα
απόντες πια οι θεοί, και τα χειρότερα φοβούμαστε —
εκείνη δηλαδή την ταιριαστήν οργή, κι ας είναι
στα βράχια κάτω συντριμμένο το καράβι του Ορέστη
κι ας επιπλέει μονάχα ένα σανίδι με τη λέξη «Σιωπή».
Καρλόβασι, 2.VΙ.69
Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
