[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιώργος Βαφόπουλος
Το πλέγμα
(απόσπασμα)
[...]
Πού είσαι, φτερό, να σ’ αδράξω,
να σε βουτήξω
στη μελάνη του μαύρου
βολβού του ματιού μου;
Δε βλέπω τα χέρια μου.
Σκοτάδι, σκοτάδι, σκοτάδι.
Και μέσα κι απ’ έξω σκοτάδι.
Είναι το δίχτυ τούτο
η υλοποίηση της ψυχής σου,
που μ’ εκδικείται;
Ή μήπως η προβολή της δικής μου
σκοτεινής ψυχής;
Πού είσαι, φτερό, να σ’ αδράξω,
για να εξορύξω με σένα
τους σκοτεινούς τούτους βολβούς,
που έχασαν την οδό τους;
Είναι το πλέγμα τούτο
απ’ τις βαριές κουρτίνες
του απροσίτου σου θαλάμου,
όπου σ’ ένα σκαμνί καθισμένη,
με τα χέρια βαλμένα
σε θείο σχήμα,
περιμένεις την έλευσή μου;
Πού είσαι, φτερό, να σ’ αδράξω,
να διαλύσω με σένα,
σαν κροκάδι αβγού,
τους ζοφερούς τούτους
βολβούς του Οιδίποδος,
για ν’ ανασύρω από μέσα
την αχτίνα των βλεφάρων της,
που τα στύλωσε στην αιωνιότητα
στις δεκαέξι του μηνός Απριλίου;
Τα χέρια μου, δε βλέπω τα χέρια,
να γαντζώσω τα δάχτυλά μου
κι απ’ το βάθος της σκοτεινής μου κόγχης
ν’ ανασύρω την αχτίνα.
Είναι το σκότος τούτο
το σκότος του πνεύματός μου,
πὄχει στρέψει τα νώτα
στην ημέρα
και ξεκίνησε σταθερά
προς την πύλη του ερέβους;
Μες στην κάμαρα τούτη,
όπου το μαύρο φτερό του κοράκου
ιστόρησε στους τοίχους το σχήμα της νύχτας
κι απ’ την κορφή του ταβανιού
κρέμασα τη βαριά της εσθήτα,
παραδέρνω, παραδέρνω, παραδέρνω.
Πού είσαι Αριάδνη;
Όμως ιδού! —Α, πάλιν «ιδού»—
Ναι, ιδού!
Στην ακοή μου χαράζει κάποια
φωνή πετεινού.
Θα ’χα ίσως γελαστεί,
αν συγχρόνως στη μαύρη
κόγχη των ματιών μου
δεν αντιλαλούσε
το μακρινό μήνυμα
της ανατολής,
με την αχτίνα,
που διαπέρασε σαν ξίφος
το μαραμένο μου πνεύμα.
Αχτίνα,
δώσ’ μου την άκρη
του νήματός σου να φτάσω
στην αγία πηγή σου,
να λευκάνω τα χέρια μου.
(Πού είσαι, φτερό, να σ’ αδράξω,
για να δέσω απ’ την άκρη σου
την αχτίνα,
και κατόπι, λευκό περιστέρι,
να σ’ αφήσω στην κάμαρα τούτη;)
[...]
Γιώργος Βαφόπουλος. 1948. Η Προσφορά και τα Αναστάσιμα. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιώργος Βαφόπουλος. 1990. Άπαντα τα ποιητικά. Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής.
