[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Η Υπερμνήστρα και οι άλλες Δαναΐδες
Πολύ μικρή, στ’ αλήθεια, η τιμωρία τους: να ρίχνουν νερό σ’ ένα τρύπιο πιθάρι
αυτές που αποκεφάλισαν τους άντρες τους την πρώτη νύχτα του γάμου,
αυτές που ρίξαν τα σαράντα εννιά κεφάλια μες στη λίμνη Λέρνη
και θάψανε τα σώματα μπροστά στα τείχη του Άργους. Μόνον η Υπερμνήστρα
παράκουσε την εντολή του πατέρα της, σα να σπλαχνίστηκε τον όμορφο Λυγκέα
έτσι που κάθονταν γυμνός άκρη άκρη στην κλίνη, σιωπηλός, λυπημένος,
ενώνοντας με κάποια συστολή τα γόνατά του, μη ζητώντας
τίποτα, μη σηκώνοντας διόλου τα μάτια.
Τότε, εκείνη
έγειρε το κεφάλι της στον ώμο του κι έκλαψε σα μητέρα. Και μεμιάς, για κείνη μόνον
απ’ τις πενήντα κόρες του Δαναού, γέμισε ώς πάνω, και για πάντα, το τρύπιο πιθάρι.
Στα τζάμια ρόδιζε κιόλας η αυγή, κι ακούγονταν έξω στο δρόμο
οι πρώτοι οπωροπώλες να περνούν με τα μουλάρια τους φορτωμένα σταφύλια.
Λέρος, 10.V.68
Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
