[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Πρίσματα
Πολύ εύκολα τα ’χαν τα δάκρυα, κείνο τον καιρό, μπροστά στους άλλους,
όχι τίποτε αμούστακα παιδιά, μα άντρες δοκιμασμένοι. Όπως τότε
ο μέγας ναυαγός, ακούγοντας τον αοιδό, στη χώρα των Φαιάκων,
σήκωσε με το χέρι του την πορφυρή χλαμύδα,
σκέπασε την ωραία μορφή του κι άρχισε να κλαίει. Όμως, προσέχτε
αυτή την όλο ευπρέπεια αντρική χειρονομία: Με το κεφάλι
έτσι σεμνά γερτό κάτω απ’ το τρίγωνο του αγκώνα, πίσω
από το κόκκινο φαντό, — να ’κρυβε τάχα τη συγκίνησή του
ή να την υπογράμμιζε έτσι, ή να οσμιζόταν τάχα τη χλαμύδα
που, λίγο πριν, με τα ίδια της τα χέρια, την είχε πλύνει η κόρη
αυτή που τώρα στέκονταν όρθια στον παραστάτη,
δίπλα στο τρίφλογο λυχνάρι, με τα μάγουλα αχνά ροδισμένα,
με τα μάτια ρεμβώδη. Κι η χλαμύδα, στα σίγουρα, θα ευώδιαζε
αλμύρα, μύρτα και λιακάδα, διάστικτη με σκιές από τριφύλλι.
Σάμος, 18.Ι.65
Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
