Κυριάκος Χαραλαμπίδης

Στο παλάτι του Πρωτέα

Αὐτός γὰρ ὄσσοις εἰδόμην· καὶ νοῦς ὁρᾷ

ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, Ελένη

— Και ΤΩΡΑ, Τεύκρο, σ’ ερωτώ και να μου πεις αλήθεια:
Έσυρε, ως λεν, απ’ τα μαλλιά την άπιστη γυναίκα του
της Σπάρτης ο Μενέλαος ή μήπως είναι του καιρού μας παραμύθια;
— Ναι, μά το Δία, την έσυρε. Και τα λευκά ποδάρια
γιομίσαν το πλακόστρωτο μαύρες ανατριχίλες.
— Ήσουν εκεί; Την άκουσες; Την είδες με τα μάτια;
Την άγγιξες από κοντά; Σου μίλησε κι εκείνη;
— Άκουσα και τ’ αγάλματα να πέφτουνε με γδούπο
—της Αθηνάς, τ’ Απόλλωνα, της Ήρας—
καθώς αυτός την έσερνε στις ράγες
του τρένου της γραμμής Ιλίου-Σπάρτης.
— Κι ουδέ κανείς εκίνησε να τη γλιτώσει
από τα χέρια κι από τα μαχαίρια;
Δε θέλω να πιστέψω πως εκοίταγες
άπραγος σαν γυναίκα εσύ και δείλιαζες!
— Μπορούσα να τσακίσω κάθε χέρι του,
όχι και να στρεβλώσω κάθε σκέψη του.
Μ᾽ αυτήν, θαρρώ, την έσερνε το πιότερο.
— Μου φαίνεται δεν ήσουν μάρτυς στο μαρτύριο της άμοιρης Ελένης.
Γιατί, αν ήσουν όντως, Τεύκρο, εκεί,
δεν θα μιλούσες με φιλοσοφίες.
— Και ήμουν και είδα και άκουσα. Να ξέρεις, όμως,
πως άλλα βλέπει ο νους κι ακούει, Ελένη.

Πρίνστον, Μάρτης 1999

Κυριάκος Χαραλαμπίδης. 2000. Δοκίμιν. Αθήνα: Άγρα.