Εξώφυλλο

Νόστος:

Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία

Μνήμη Δ. Ν. Μαρωνίτη

[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]

Σωτήρης Σκίπης

Τραγούδι της Ελένης


— Μη μου ζητάς αγάπες και φιλιά!
Η Ελένη, είναι για σένανε χαμένη.
Κι αν μ’ έφερες οπίσω με τη βια,
η αληθινή, δεν είμαι εγώ η Ελένη.

Μα κάποια της εικόνα. Η αληθινή
στα Τρωικά παλάτια έχει απομείνει,
που ακέρια, μαγικά, στη ζωηρή
μού είναι στημένα πάντοτε στη μνήμη.

Στα δυνατά σου μπράτσα, μη ζητάς
με το στανιό, Μενέλαε, να με πάρεις.
Τον ίσκιο μου, —το ξέρεις!— πως κρατάς.
Λαχταριστός απάνω μου είν’ ο Πάρης!

Τον νιώθω! Νάτος! ...Αχ, πώς με φιλεί!
Είν’ η ψυχή του μέσα μου χυμένη!
Ω Πάρη ερωτικέ, σ’ εσέ πιστή,
δική σου και στον τάφο θα ’ναι η Ελένη.

Για το δικό σου πάθος το σφοδρό,
Μενέλαε, για μια Χίμαιρα, ένα ψέμα,
αφάνισες της Τροίας το λαό,
τους Έλληνες τους έπνιξες στο αίμα.

Δεν ήξερες πως μ’ όπλα και σπαθιά,
δεν καταχτιέται η αγάπη η καρδιοπλάνα.
Κι αν σκλάβα σου στα πόδια σου μπροστά
με σύρεις, η ψυχή μου νερομάνα

Ανεύρετη για σένα, μυστική,
μέσα σε βάθη αθώρητα θα ρέει
και το γλυκό της έρωτα από ’κει
ελεύθερα θα τραγουδάει, θα λέει

Με των αιωνιοζώητων το θρο
των ρουμανιών και με των περδικιώνε
το δροσερό, αυγινό κελαηδισμό,
στο πείσμα σου, ω Μενέλαε δολοφόνε! ...

Σωτήρης Σκίπης. 1927. Λουλούδια της μοναξιάς. Παρίσι: Le Puy-en-Velay. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Σωτήρης Σκίπης 1950. Κασταλία Κρήνη. Εκλογή (1900–1950). Τόμος Β΄. Αθήνα.