Άρης Αλεξάνδρου

Φρύνιχος

Τα στρατεύματα περάσανε τα σύνορα
υποχωρώντας μ’ όση τάξη επιτρέπανε το δάσος κι οι σκιές των
δέντρων μες στη νύχτα.
Με σεβασμό κι αγάπη γι’ αυτούς που μείναν εδώ πίσω
θαμμένοι μες στο χώμα ή ριγμένοι στα σκυλιά
έγραψες κι εσύ μια Μιλήτου Άλωση.
Την έγραψες γνωρίζοντας πως τα στάσιμά σου θ’ ακουστούν
από κενές σειρές μαρμάρων
γνωρίζοντας —μέχρι τελευταίου οβολού—
το πρόστιμο που θα ’χες να πληρώσεις.

Τώρα που οι πολέμαρχοι συγκροτήσαν θίασο
κι απαγγέλλουνε Μιλήτου χορικά
μη βιαστείς και μην ταυτίσεις τις μηχανές τα προσωπεία
με τα δικά σου πρόσωπα.
Στην παράστασή τους τη μόνη θύρα που αφήσαν ανοιχτή
είναι το βασίλειον ή ο οίκος ένδοξος.
Τις άλλες κει στην άκρη —την είσοδον αστών την είσοδον των ξένων
και κείνη που ονομάζεται ειρκτή
τις έχουν κλείσει βάζοντας μπροστά χρωματιστές λινάτσες.
Σε τούτη την παράσταση δεν έχουν θέση στο λογείον
οι ακρωτηριασμένοι.
Πρόκειται για μίμηση πράξεως μεγάλης
για την κατακρήμνιση των τειχών μιας πόλεως
μέγεθος εχούσης
πρόκειται για πτώση κυκλωπείων βράχων που προκαλεί τον φόβον.
Οι πολέμαρχοι δεν ξεπέφτουν σε τοίχους πλίθινους σπιτιών
σε μικρολεπτομέρειες.
Λοιπόν, εδώ που κάθεσαι σε τούτα τα ικρία
μη βιαστείς και μην ταυτίσεις τη σκευή και τους κοθόρνους
με τις δικές σου τις γυμνές τις ξυπόλητες παρόδους.
Τα όσα έγραψες εσύ μπορούν να ταυτιστούν με τα δικά τους
όσο μπορούν να ταυτιστούν οι εκθέσεις των ιατροδικαστών
με τα τυφλά
θανατηφόρα τραύματα.

Άρης Αλεξάνδρου. 1978. Ποιήματα (1941-1974). Αθήνα: Καστανιώτης.