[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Παντελής Μπουκάλας
Πηνελόπη
Αυτός στον ανοιχτό του κόσμο
στα φονικά του και στα φαγοπότια
στις σκευωρίες και στα γιουρούσια του
να μηχανεύεται, όλο να μηχανεύεται
ο άνοστος.
Και στις γυναίκες του,
καν μια καν δυο.
Όλες τους να συντρέξουν τον ταλαίπωρο
τάχα η ξενιτιά τον φαρμακώνει
και θαλασσοδέρνεται.
Να σπέρνει μούλικα μην και χαθεί η
φύτρα του. Ποιό μόλυ
ποιό θεϊκό αντιφάρμακο
στα μαγικά της Κίρκης.
Περιττό. Ο χοίρος δεν μεταμορφώνεται
σε χοίρο. Είναι. Ώς και στον Κάτω Κόσμο
κατηφόρισε για να αργοπορήσει.
Να μάθει λέει απ’ τις σκιές των πεθαμένων.
Τον Παλαμήδη ούτε τον ρώτησε ούτε που
τον απάντησε.
Πού κότσια ο Διός να υποστεί το αίμα
του αδικημένου.
Κι εγώ κλειστή περίκλειστη
να σέρνεται ένα νιάνιαρο στα πόδια μου
να σέρνεται του κόσμου το
φαρμάκι φίδι να με φάει.
Και παίρνω την απόφαση
να κάνω πράξη όσα η δολερή τους
γλώσσα πέταγε.
Αυτός ο δόλος ο δικός μου. Η μηχανή μου.
Μια νύχτα δέσποσαν στο κούφιο σώμα μου
οι πάντες.
Αμέτοχο κορόιδευε την πείνα των μνηστήρων,
έζεχναν τα χνότα τους κρασί και ήττα.
Μες στ’ όνομά του κρύφτηκε
η ψυχρή ψυχρότατή μου εκδίκηση
όπως κι εγώ μες στο δικό μου όνομα
κρυβόμουν χρόνους είκοσι
να υφαίνω να ξεϋφαίνω την απάρνησή μου
η απαρνημένη.
Γύρισε κάποτε ο χορτασμένος
κι ούτε που γύρεψε
μα την ελιά στα στήθη μου
μα την ελιά κρεβάτι.
Αυτά τα λένε οι ποιητές.
Μα πώς να νιώσει να νοιαστεί
τον πόνο της γυναίκας ο αλλόφυλος.
Παντελής Μπουκάλας. 2009. Ρήματα. Αθήνα: Άγρα.
