[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Λίνα Κάσδαγλη
Ο Άτλας
... Εκείνη τη νύχτα το είχα ξεχάσει κι εγώ πως ήμουν ο ήρωας Ηρακλής
πως έπρεπε να φτάσω ώς την κορφή του αγώνα μου
και να στραγγίξω την πικρή μνησικακία της Ήρας
— ίσως κι εκείνη πια να μην τους πρόσεχε τους άθλους μου
ίσως να με είχε βαρεθεί κι ο Ευρυσθέας.
Όμως το χάραμα ξαναπήρα τον ανήφορο να βρω τον Άτλαντα που στηρίζει τον ουρανό
τον Άτλαντα που περίμενα πως θα μου δώσει τα χρυσόμηλα, τα μυστικά του κόσμου
και την απόκριση στο ρώτημα που γύρευα σκοτώνοντας θηρία και τέρατα
κι άλλα θηρία κι άλλα τέρατα κι έβλεπα πως δε σώνονταν ποτέ.
Κι αντίκρυ στον ισόθεο Τιτάνα στάθηκα άφωνος
προσμένοντας μια αχτίνα φως από το βλέμμα του
μια λέξη από το στόμα του, το Ναι ή το Όχι.
Κι ύστερα — μοναχά η αισχρή συναλλαγή
εγώ που μ’ εξαπάτησε κι αυτός που τον ξεγέλασα
κι απόκριση καμιά δεν πήρα από τον Άτλαντα
μόνο τα μήλα — και στο τέλος τα ξανάβαλα κι αυτά στη θέση τους
δεν ήτανε χρυσά στ’ αλήθεια — μια ψευδαίσθηση μονάχα.
Λίνα Κάσδαγλη. 2002. Τα ποιήματα. Αθήνα: Άγρα.
