[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Ζωή Καρέλλη
Προσευχή στην Άτη
Γλυκοπρόσωπη Άτη,
εσύ που απαλά περπατάς
και ποδοπατάς τα σκυμμένα κεφάλια μας,
άκουσε, μην προχωρείς βιαστική
με τις τιμωρίες, απάνω μας.
Πάντα είμαστε δυστυχείς,
Μοίρα εσύ, μην τιμωρείς ακόμα,
εκείνους που ό,τι θέλεις, μπορείς να τους κάνεις.
Ω, οι άνθρωποι εμείς,
ποιός είπε, πως μπορούμε μονάχοι μας
να σταθούμε σε θέληση αρετής;
Ποιός δυνατός δε γεύτηκε τη μέθη
της παραφοράς, της ορμής
που στην αμαρτία τον σπρώχνει!
Τί κι αν γνωρίζει κανείς;
Η γνώση δεν εμποδίζει
την δύναμη της ζωής.
Άτη, θεότητα πονετική,
εσύ μας σκοτίζεις το νου,
εσύ με τα μεθυστικά λόγια σου ψιθυριστά,
πριν να δοκιμαστούμε.
Ποιός είναι ο δρόμος της αρετής,
αν δεν δοκιμαστούμε;
Θεά συμπονετική, νεότατη,
βοήθησε να είναι η στιγμή
της δοκιμασίας μας πρόσφορη.
Δώσε στο σώμα μας περίσσια την ηδονή,
για να γίνει κι η δύναμή μας περίσσια.
Το σώμα να μη φοβηθεί την καταστροφή.
Άτη, θεότητα της επερχόμενης συμφοράς,
είμαι τόσο μονάχος, σαν τον άνθρωπο
που αρνήθηκε την κάθε βοήθεια.
Η πάλη γίνεται η αλήθεια της ζωής μου.
Ζωή Καρέλλη. 1952. Χαλκογραφίες και εικονίσματα. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ζωή Καρέλλη. 1973. Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τόμ. A΄ (1940–1955). Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.
