Στο ποίημα «Προσευχή στην Άτη» από τη συλλογή Χαλκογραφίες και εικονίσματα (1952) η Ζωή Καρέλλη απευθύνεται στην Άτη με κολακευτικά λόγια, προκειμένου να την εξευμενίσει. Με έμμεσο τρόπο αναφέρεται και στη σκληρότητά της. Στο ποίημα, η ποιήτρια περιγράφει την πάλη ανάμεσα στην παρόρμηση και στην αρετή. Πιο συγκεκριμένα, νιώθει αδύναμη να αντισταθεί στους πειρασμούς της ζωής, καθώς κλυδωνίζεται από «τη μέθη της παραφοράς». Βέβαια, μέσα από τη σύγκρουση καλού-κακού βγαίνει η «αλήθεια της ζωής» (Σπυροπούλου, 1988: 29).
«Προσευχή στην Άτη»
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ, 20ός αι. / 1952
Στοιχεία Έκδοσης:
- Καρέλλη, Ζωή. 1952.Χαλκογραφίες και εικονίσματα. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Ζωή Καρέλλη. 1973. Τα ποιήματα της Ζωής Καρέλλη. Τόμ. A΄ (1940-1955). Αθήνα: Οι εκδόσεις των φίλων.
Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:
- Σπυροπούλου, Χρύσα. 1988. Ο αρχαιοελληνικός κόσμος στην ποίηση της Ζωής Καρέλλη. Θεσ/νίκη: Αγροτικές Συνεταιριστικές εκδόσεις.
ΨΗΦΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ, Νόστος. Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία
