Άρης Δικταίος

Ο Λάιος Λαβδακίδης

Οὗτος ἀφικόμενος ποτε εἰς Ἦλιν και τὸν τοῦ

Πέλοπος υἱὸν Χρύσιππον ἰδών (...) καὶ ἁλοὺς

τούτου κατάκρας τῷ ἔρωτι, ἁρπάσας εἰς Θήβας

ἤνεγκε καὶ συνῆν αὐτῷ τὰ ἐρωτικά, πρῶτος

ἐν ἀνθρώποις τὴν ἀρενοφθορὰν εὑρών, καθώς

δὴ καὶ ὁ Ζεὺς ἐν θεοῖς τὸν Γανυμήδην

ἁρπάσας· ὁ δὲ Πέλοψ μαθὼν τοῦτο κατηράσατο Λαΐῳ...

ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΣ

Ένα κακό, όταν έρχεται, πολλά άλλα ακολουθούνε
συνήθως. Αλλ’ εσύ Λάιε Λαβδακίδη, υπήρξες
ο πιο άτυχος ανάμεσά μας, κι ας μην ήσουν
ο πρώτος, όπως, ως μη όφειλεν, διηγείται η
ημιμαθής Ιστορία, — που δεν μας λέγει, εντούτοις,
το πώς μπορεί ο θνητός μπροστά στο Κάλλος
το Τρομερό ν’ αντέξει, πώς να μην τα παίξει
όλα για όλα, για τη στιγμή τη Μία και Μόνη
της επαλήθευσής του
Έτσι κι εσύ, στο κάλλος
του Χρυσίππου μπροστά, δεν άντεξες. Κι αυτή τη γεύση,
που ακλούθησαν η αυτοκτονία, από μεγάλην
αισχύνη, του αγοριού, και του πατέρα του η κατάρα,
δεν πλήρωσες μόνον εσύ, μήτε το γένος μόνο
των Λαβδακιδών, αλλά το φύλο σου ολόκληρο. ΓΝΩΜΗΝ
Δ’ ΕΧΟΝΤΑ, Η ΦΥΣΙΣ ΒΙΑΖΕΤΑΙ, λένε πως είπες
στον Πέλοπα. Και το πιστεύω, πλην μέγα το λάθος:
δεν το ’πες στον πατέρα, μα για την Ιστορία μονάχα,
που λέει και λέει, την ανθρώπινην αγνοώντας φύση.

Άρης Δικταίος. 1965. Πολιτεία (1955–1965). Αθήνα. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Άρης Δικταίος. 1974. Τα ποιήματα (1934–1965). Αθήνα: Δωδώνη.