Χριστούγεννα, ω! Πρωτοχρονιά, Θεοφάνια, του Χριστιανού λατρείες, αγάπες των τραγουδιστών, Θαβώρ η φάτνη, ανοίγουν τα επουράνια, του Χριστού, τ’ αϊ-Βασίλη, των Φωτών, 5 του νοικοκύρη γνοιάσιμο, γλεντοκόπι του εργάτη, χαρούδια του ακαμάτη, ο μενεξές από κρυφό σταλμένος Μάη, κορόνα στο μέτωπο του σκέλεθρου χειμώνα, εκεί που του χρυσάνθεμου η κορμοστασιά, 10 δίνει σα μια φανταχτερή στο περιβόλι αλυγισιά· έρμη, δαρμένη από τις μπόρες η αμμουδιά, κι από το τζόγο ο χαρτοπαίχτης… Τα παιδιά! Ω των παιδιών όνειρα, πόθοι, των παιδιών τα θάμπη στους χορούς μπροστά των παιγνιδιών, 15 (ω ξένα, γλώσσα, όνομα, εσύ, Κλαρτέ, Ραχήλ, ω βιβλικοί καρτερεμοί, στο ηλιόγερμα του σύγνεφου ροδογραμμή…) —Δέρνετ’ ένας λαός ξεριζωμένος γερός του αντίλαλος ξεσπά, νά ο ποιητής! Σκορπίζει το τραγούδι του στο αραχνιασμένο Γένος 20 ἐπὶ τῶν ποταμῶν τῆς Βαβυλῶνος! Όπου δεν έρχεται ο κριτής κι ο εκδικητής στο τρεμοσάλεμα των όλων ένας πόνος του ψάλτη ο πόνος, μόνος ξαλαφρωτής. 25 Χριστούγεννα, ω! και Αρχιχρονιά και Θεοφάνια, των πιστών εκκλησιάσματα, τραγούδια των ποιητών, Θαβώρ η φάτνη, ανοίχτε, βάθη ουράνια, παραμερίζει ο κάματος, ω! στον ήλιο τον αττικό, Θεέ! μόλεμα το ψύχος! 30 Ταίρι και τέλος ας το βρει ο ατέλειωτός μου στίχος.