Ανεμόσκαλα
Συμφραστικοί Πίνακες Λέξεων για Μείζονες Νεοέλληνες Ποιητές
Σκαρφαλώνοντας λέξεις όπως μιαν ανεμόσκαλα. Γιώργος Σεφέρης, «“Νότες” για ένα ποίημα» (ΤΕΤΡΑΔΙΟ ΓΥΜΝΑΣΜΑΤΩΝ, Β΄)
[3 - 4]
[3]Δεν τους βαραίν’ ο πόλεμος, αλλ’ έγινε πνοή τους, κι εμπόδισμα δεν είναι στες κορασιές να τραγουδούν και στα παιδιά να παίζουν. [4]Από το μαύρο σύγνεφο κι από τη μαύρη πίσσα, αλλ’ ήλιος, αλλ’ αόρατος αιθέρας κοσμοφόρος ο στύλος φανερώνεται, με κάτου μαζωμένα τα παλικάρια τα καλά, μ’ απάνου τη σημαία, που μουρμουρίζει και μιλεί και το Σταυρόν απλώνει παντόγυρα στον όμορφον αέρα της αντρείας, κι ο ουρανός καμάρωνε, κι η γη χεροκροτούσε· κάθε φωνή κινούμενη κατά το φως μιλούσε, κι εσκόρπα τα τρισεύγενα λουλούδια της αγάπης: «Όμορφη, πλούσια, κι άπαρτη, και σεβαστή, κι αγία!» |
___ |
|
απόσπ. 3-4 |
|
. . . . . . . . . . τα παλικάρια
στον ίσκιο της απείραχτης και . . . σημαίας, και μ’ όλα τ’ άρματα βροντούν τυφλά του κόπου χάμου, κι ευφραίνονται τα μάτια τους, κι ευτύχησαν κοιτώντας τες κορασιές να τραγουδούν και τα παιδιά να παίζουν. |
*
|
| και χάμου μ’ όλα τ’ άρματα βροντούν τυφλά του κόπου. |
|
απόσπ. 4 |
| στ. 2 |
| Αλλ’ ήλιος μέγας κι άσβηστος, αιθέρας κοσμοφόρος |
| * |
| Αλλ’ ήλιος, αλλ’ αμέτρητος αιθέρας […] |
| * |
| Αλλ’ ήλιος, αλλ’ ακλόνιστος […] |
| * |
| Αλλ’ ήλιος, αλλ’ ατάραχος […] |
στ. 5-6 |
|
που μουρμουρίζει και μιλεί και το Σταυρό τεντώνει
στον όμορφο κι ατάραχον ελευθεριάς αέρα |
| * |
| στον όμορφο κι ατάραχον παλικαριάς αέρα |
| * |
| στες όμορφες κι ελεύθερες κι ευτυχισμένες αύρες |
στ. 7 |
| Κι ο ουρανός τη βλόγουνε κι η γη τη χαιρετούσε |
στ. 8-9 |
|
. . . ανθρώπινη μιλιά, και σε στεφάνι πλέκει
τα πλούσια και τρισεύγενα του πόθου λουλουδάκια |
| * |
| . . . . η πρόθυμη γλυκιά φωνή σε κράζει
σκορπώντας τα τρισεύγενα τσ’ αγάπης λουλουδάκια |
| * |
| και σου σκορπά τρισεύγενα τσ’ αγάπης λουλουδάκια |
στ. 10 |
| Ανίκητή ’σαι κι όμορφη και σεβαστή κι αγία. |
