Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομέρη, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.

5 Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Εκεί μέσα εκατοικούσες 10 πικραμένη, εντροπαλή, κι ένα στόμα ακαρτερούσες, έλα πάλι, να σου πει.

Άργειε νά ’λθει εκείνη η μέρα και ήταν όλα σιωπηλά, 15 γιατί τα ’σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.

Δυστυχής! Παρηγορία μόνη σού έμενε να λες περασμένα μεγαλεία 20 και διηγώντας τα να κλαις.

Και ακαρτέρει, και ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά, ένα εκτύπαε τ’ άλλο χέρι από την απελπισιά.

25 Κι έλεες: Πότε, α! πότε βγάνω το κεφάλι από τσ’ ερμιές; Και αποκρίνοντο αποπάνω κλάψες, άλυσες, φωνές.

Τότε εσήκωνες το βλέμμα 30 μες στα κλάηματα θολό, και εις το ρούχο σου έσταζ’ αίμα, πλήθος αίμα Ελληνικό.

Με τα ρούχα αιματωμένα ξέρω ότι έβγαινες κρυφά 35 να γυρεύεις εις τα ξένα άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή· δεν είν’ εύκολες οι θύρες, 40 εάν η χρεία τες κουρταλεί.

Άλλος σού έκλαψε εις τα στήθια, αλλ’ ανάσασιν καμιά· άλλος σού έταξε βοήθεια και σε γέλασε φρικτά.

45 Άλλοι, οϊμέ! στη συμφορά σου οπού εχαίροντο πολύ, σύρε νά βρεις τα παιδιά σου, σύρε, ελέγαν οι σκληροί.

Φεύγει οπίσω το ποδάρι 50 και ολογλήγορο πατεί ή την πέτρα ή το χορτάρι που τη δόξα σού ενθυμεί.

Ταπεινότατη σου γέρνει η τρισάθλια κεφαλή, 55 σαν πτωχού που θυροδέρνει κι είναι βάρος του η ζωή.

Ναι· αλλά τώρα αντιπαλεύει κάθε τέκνο σου με ορμή, που ακατάπαυστα γυρεύει 60 ή τη νίκη ή τη θανή.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

65 Μόλις είδε την ορμή σου ο ουρανός, που για τσ’ εχθρούς εις τη γη τη μητρική σου έτρεφ’ άνθια και καρπούς,

εγαλήνευσε· και εχύθη 70 καταχθόνια μία βοή, και του Ρήγα σου απεκρίθη πολεμόκραχτη η φωνή. *

Όλοι οι τόποι σου σ’ εκράξαν χαιρετώντας σε θερμά, 75 και τα στόματα εφωνάξαν όσα αισθάνετο η καρδιά.

Εφωνάξανε ώς τ’ αστέρια του Ιονίου και τα νησιά, και εσηκώσανε τα χέρια 80 για να δείξουνε χαρά,

μ’ όλον που ’ναι αλυσωμένο το καθένα τεχνικά, και εις το μέτωπο γραμμένο έχει: Ψεύτρα Ελευθεριά.

85 Γκαρδιακά χαροποιήθη και του Βάσιγκτον η γη, και τα σίδερα ενθυμήθη που την έδεναν και αυτή.

Απ’ τον πύργο του φωνάζει, 90 σα να λέει σε χαιρετώ, και τη χήτη του τινάζει το Λεοντάρι το Ισπανό.

Ελαφιάσθη της Αγγλίας το θηρίο, και σέρνει ευθύς 95 κατά τ’ άκρα της Ρουσίας τα μουγκρίσματα τσ’ οργής.

Εις το κίνημά του δείχνει πως τα μέλη είν’ δυνατά· και στου Αιγαίου το κύμα ρίχνει 100 μια σπιθόβολη ματιά.

Σε ξανοίγει από τα νέφη και το μάτι του Αετού, που φτερά και νύχια θρέφει με τα σπλάχνα του Ιταλού·

105 και σ’ εσέ καταγειρμένος, γιατί πάντα σε μισεί, έκρωζ’ έκρωζε ο σκασμένος, να σε βλάψει, αν ημπορεί.

Άλλο εσύ δεν συλλογιέσαι 110 πάρεξ πού θα πρωτοπάς· δεν μιλείς και δεν κουνιέσαι στες βρισίες οπού αγρικάς·

σαν το βράχον οπού αφήνει κάθε ακάθαρτο νερό 115 εις τα πόδια του να χύνει ευκολόσβηστον αφρό,

οπού αφήνει ανεμοζάλη και χαλάζι και βροχή να του δέρνουν τη μεγάλη, 120 την αιώνιαν κορυφή.

Δυστυχιά του, ω δυστυχιά του, οποιανού θέλει βρεθεί στο μαχαίρι σου αποκάτου και σ’ εκείνο αντισταθεί.

125 Το θηρίο π’ ανανογιέται, πως του λείπουν τα μικρά, περιορίζεται, πετιέται, αίμα ανθρώπινο διψά·

τρέχει, τρέχει όλα τα δάση, 130 τα λαγκάδια, τα βουνά, και όπου φθάσει, όπου περάσει. φρίκη, θάνατος, ερμιά·

ερμιά, θάνατος και φρίκη όπου επέρασες κι εσύ· 135 ξίφος έξω από τη θήκη πλέον ανδρείαν σού προξενεί.

Ιδού εμπρός σου ο τοίχος στέκει της αθλίας Τριπολιτσάς· τώρα τρόμου αστροπελέκι 140 να της ρίψεις πιθυμάς.

Μεγαλόψυχο το μάτι δείχνει, πάντα οπώς νικεί, και ας είν’ άρματα γεμάτη και πολέμιαν χλαλοή.

145 Σου προβαίνουνε και τρίζουν για να ιδείς πως είν’ πολλά· δεν ακούς που φοβερίζουν άνδρες μύριοι και παιδιά; *

Λίγα μάτια, λίγα στόματα 150 θα σας μείνουνε ανοιχτά για να κλαύσετε τα σώματα που θε νά βρει η συμφορά.

Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή· 155 το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί.

Γιατί η μάχη εστάθη ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει 160 και στο κάστρο ν’ ανεβεί. *

Μέτρα… είν’ άπειροι οι φευγάτοι, οπού φεύγοντας δειλιούν· τα λαβώματα στην πλάτη δέχοντ’, ώστε ν’ ανεβούν.

165 Εκεί μέσα ακαρτερείτε την αφεύγατη φθορά· νά, σας φθάνει· αποκριθείτε στης νυκτός τη σκοτεινιά. *

Αποκρίνονται, και η μάχη 170 έτσι αρχίζει, οπού μακριά από ράχη εκεί σε ράχη αντιβούιζε φοβερά.

Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, 175 ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών.

Α! τί νύκτα ήταν εκείνη που την τρέμει ο λογισμός; Άλλος ύπνος δεν εγίνη 180 πάρεξ θάνατου πικρός.

Της σκηνής η ώρα, ο τόπος, οι κραυγές, η ταραχή, ο σκληρόψυχος ο τρόπος του πολέμου, και οι καπνοί,

185 και οι βροντές, και το σκοτάδι, οπού αντίσκοφτε η φωτιά, επαράσταιναν τον άδη που ακαρτέρειε τα σκυλιά·

τ’ ακαρτέρειε. — Εφαίνοντ’ ίσκιοι 190 αναρίθμητοι γυμνοί, κόρες, γέροντες, νεανίσκοι, βρέφη ακόμη εις το βυζί.

Όλη μαύρη μυρμηγκιάζει, μαύρη η εντάφια συντροφιά, 195 σαν το ρούχο οπού σκεπάζει τα κρεβάτια τα στερνά.

Τόσοι, τόσοι ανταμωμένοι επετιούντο από τη γη, όσοι είν’ άδικα σφαγμένοι 200 από τούρκικην οργή.

Τόσα πέφτουνε τα θέρι- σμένα αστάχια εις τους αγρούς· σχεδόν όλα εκειά τα μέρη εσκεπάζοντο απ’ αυτούς.

205 Θαμποφέγγει κανέν’ άστρο, και αναδεύοντο μαζί, ανεβαίνοντας το κάστρο με νεκρώσιμη σιωπή.

Έτσι χάμου εις την πεδιάδα, 210 μες στο δάσος το πυκνό, όταν στέλνει μίαν αχνάδα μισοφέγγαρο χλωμό,

εάν οι άνεμοι μες στ’ άδεια τα κλαδιά μουγκοφυσούν, 215 σειούνται, σειούνται τα μαυράδια, οπού οι κλώνοι αντικτυπούν.

Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν’ αίματα πηχτά, και μες στ’ αίματα χορεύουν 220 με βρυχίσματα βραχνά,

και χορεύοντας μανίζουν εις τους Έλληνας κοντά, και τα στήθια τούς εγγίζουν με τα χέρια τα ψυχρά.

225 Εκειό το έγγισμα πηγαίνει βαθιά μες στα σωθικά, όθεν όλη η λύπη βγαίνει, και άκρα αισθάνονται ασπλαχνιά.

Τότε αυξαίνει του πολέμου 230 ο χορός τρομακτικά, σαν το σκόρπισμα του ανέμου στου πελάου τη μοναξιά.

Κτυπούν όλοι απάνου κάτου· κάθε κτύπημα που εβγεί 235 είναι κτύπημα θανάτου, χωρίς να δευτερωθεί.

Κάθε σώμα ιδρώνει, ρέει· λες και εκείθεν η ψυχή απ’ το μίσος που την καίει 240 πολεμάει να πεταχθεί.

Της καρδίας κτυπίες βροντάνε μες στα στήθια τους αργά, και τα χέρια οπού χουμάνε περισσότερο είν’ γοργά.

245 Ουρανός γι’ αυτούς δεν είναι, ουδέ πέλαγο, ουδέ γη· γι’ αυτούς όλους το παν είναι μαζωμένο αντάμα εκεί.

Τόση η μάνητα και η ζάλη, 250 που στοχάζεσαι, μη πώς από μία μεριά και απ’ άλλη δεν μείνει ένας ζωντανός.

Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! 255 Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,

και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία 260 σωθικά λαχταριστά.

Προσοχή καμία δεν κάνει κανείς, όχι, εις τη σφαγή· πάνε πάντα εμπρός. Ω! φθάνει, φθάνει· έως πότε οι σκοτωμοί;

265 Ποίος αφήνει εκεί τον τόπο, πάρεξ όταν ξαπλωθεί; δεν αισθάνονται τον κόπο και λες κι είναι εις την αρχή.

Ολιγόστευαν οι σκύλοι, 270 και Αλλά εφώναζαν, Αλλά· και των Χριστιανών τα χείλη Φωτιά εφώναζαν, φωτιά.

Λεονταρόψυχα εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν φωτιά, 275 και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας Αλλά.

Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί· παντού κλάψα, παντού αντάρα, 280 και παντού ξεψυχισμοί.

Ήταν τόσοι! Πλέον το βόλι εις τ’ αφτιά δεν τους λαλεί. Όλοι χάμου εκείτοντ’ όλοι εις την τέταρτην αυγή.

285 Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά.

Της αυγής δροσάτο αέρι, 290 δεν φυσάς τώρα εσύ πλιο στων ψευδόπιστων το αστέρι· * φύσα, φύσα εις το ΣΤΑΥΡΟ.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, 295 και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Της Κορίνθου ιδού και οι κάμποι· δεν λάμπ’ ήλιος μοναχά εις τους πλάτανους, δεν λάμπει 300 εις τ’ αμπέλια, εις τα νερά·

εις τον ήσυχον αιθέρα τώρα αθώα δεν αντηχεί τα λαλήματα η φλογέρα, τα βελάσματα το αρνί·

305 τρέχουν άρματα χιλιάδες σαν το κύμα εις το γιαλό· αλλ’ οι ανδρείοι παλικαράδες δεν ψηφούν τον αριθμό.

Ω τρακόσιοι! σηκωθείτε 310 και ξανάλθετε σ’ εμάς· τα παιδιά σας θέλ’ ιδείτε πόσο μοιάζουνε με σας.

Όλοι εκείνοι τα φοβούνται. Και με πάτημα τυφλό 315 εις την Κόρινθο αποκλειούνται κι όλοι χάνουνται απεδώ.

Στέλνει ο άγγελος του ολέθρου Πείναν και Θανατικό· που με σχήμα ενός σκελέθρου 320 περπατούν αντάμα οι δυο·

και πεσμένα εις τα χορτάρια απεθαίνανε παντού τα θλιμμένα απομεινάρια της φυγής και του χαμού.

325 Και εσύ αθάνατη, εσύ θεία, που ό,τι θέλεις ημπορείς, εις τον κάμπο, Ελευθερία. ματωμένη περπατείς.

Στη σκιά χεροπιασμένες, * 330 στη σκιά βλέπω κι εγώ κρινοδάκτυλες παρθένες όπου κάνουνε χορό·

στο χορό γλυκογυρίζουν ωραία μάτια ερωτικά, 335 και εις την αύρα κυματίζουν μαύρα, ολόχρυσα μαλλιά.

Η ψυχή μου αναγαλλιάζει πως ο κόρφος καθεμιάς γλυκοβύζαστο ετοιμάζει 340 γάλα ανδρείας και ελευθεριάς.

Μες στα χόρτα, τα λουλούδια, το ποτήρι δεν βαστώ· φιλελεύθερα τραγούδια σαν τον Πίνδαρο εκφωνώ.

345 Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!

Πήγες εις το Μεσολόγγι 350 την ημέρα του Χριστού, μέρα που άνθισαν οι λόγγοι * για το τέκνο του Θεού.

Σου ’λθε εμπρός λαμποκοπώντας η Θρησκεία μ’ ένα σταυρό, 355 και το δάκτυλο κινώντας οπού ανεί τον ουρανό,

σ’ αυτό, εφώναξε, το χώμα στάσου ολόρθη, Ελευθεριά· και φιλώντας σου το στόμα 360 μπαίνει μες στην εκκλησιά. *

Εις την τράπεζα σιμώνει, και το σύγνεφο το αχνό γύρω γύρω της πυκνώνει που σκορπάει το θυμιατό.

365 Αγρικάει την ψαλμωδία οπού εδίδαξεν αυτή· βλέπει τη φωταγωγία στους Αγίους εμπρός χυτή.

Ποιοί είναι αυτοί που πλησιάζουν 370 με πολλή ποδοβολή, κι άρματ’, άρματα ταράζουν; Επετάχτηκες εσύ.

Α! το φως που σε στολίζει, σαν ηλίου φεγγοβολή, 375 και μακρόθεν σπινθηρίζει, δεν είναι, όχι, από τη γη·

λάμψιν έχει όλη φλογώδη χείλος, μέτωπο, οφθαλμός· φως το χέρι, φως το πόδι, 380 κι όλα γύρω σου είναι φως.

Το σπαθί σου αντισηκώνεις, τρία πατήματα πατάς, σαν τον πύργο μεγαλώνεις, και εις το τέταρτο κτυπάς·

385 με φωνή που καταπείθει προχωρώντας ομιλείς· «Σήμερ’, άπιστοι, εγεννήθη ναι, του κόσμου ο Λυτρωτής.

»Αυτός λέγει… Αφοκρασθείτε: 390 Εγώ είμ’ Άλφα, Ω μέγα εγώ· (9)* πέστε, πού θ’ αποκρυφθείτε εσείς όλοι, αν οργισθώ;

»Φλόγα ακοίμητην σας βρέχω, που μ’ αυτήν αν συγκριθεί 395 κείνη η κάτω οπού σας έχω σαν δροσιά θέλει βρεθεί.

Κατατρώγει, ωσάν τη σχίζα, τόπους άμετρα υψηλούς, χώρες, όρη από τη ρίζα, 400 ζώα και δένδρα και θνητούς,

»και το παν το κατακαίει, και δεν σώζεται πνοή, πάρεξ του άνεμου που πνέει μες στη στάχτη τη λεπτή».

405 Κάποιος ήθελε ερωτήσει: Του θυμού του είσαι αδελφή; Ποίος είν’ άξιος να νικήσει, ή με σε να μετρηθεί;

Η γη αισθάνεται την τόση 410 του χεριού σου ανδραγαθιά, που όλην θέλει θανατώσει τη μισόχριστη σπορά.

Την αισθάνονται, και αφρίζουν τα νερά, και τ’ αγρικώ 415 δυνατά να μουρμουρίζουν σαν να ρυάζετο θηριό.

Κακορίζικοι, πού πάτε του Αχελώου μες στη ροή, * και πιδέξια πολεμάτε 420 από την καταδρομή

να αποφύγετε! το κύμα έγινε όλο φουσκωτό· εκεί ευρήκατε το μνήμα πριν να ευρείτε αφανισμό.

425 Βλασφημάει, σκούζει, μουγκρίζει κάθε λάρυγγας εχθρού, και το ρεύμα γαργαρίζει τες βλασφήμιες του θυμού.

Σφαλερά τετραποδίζουν 430 πλήθος άλογα, και ορθά τρομασμένα χλιμιτρίζουν και πατούν εις τα κορμιά.

Ποίος στο σύντροφον απλώνει χέρι, ωσάν να βοηθηθεί· 435 ποίος τη σάρκα του δαγκώνει όσο οπού να νεκρωθεί·

κεφαλές απελπισμένες, με τα μάτια πεταχτά κατά τ’ άστρα σηκωμένες 440 για την ύστερη φορά.

Σβήεται —αυξαίνοντας η πρώτη του Αχελώου νεροσυρμή— το χλιμίτρισμα, και οι κρότοι, και του ανθρώπου οι γογγυσμοί.

445 Έτσι ν’ άκουα να βουίξει τον βαθύν Ωκεανό, και στο κύμα του να πνίξει κάθε σπέρμα Αγαρηνό·

και εκεί που ’ναι η Αγία Σοφία, 450 μες στους λόφους τους επτά, όλα τ’ άψυχα κορμία, βραχοσύντριφτα, γυμνά,

σωριασμένα να τα σπρώξει η κατάρα του Θεού, 455 κι απεκεί να τα μαζώξει ο αδελφός του Φεγγαριού· *

κάθε πέτρα μνήμα ας γένει, και η θρησκεία κι η Ελευθεριά μ’ αργοπάτημα ας πηγαίνει 460 μεταξύ τους, και ας μετρά.

Ένα λείψανο ανεβαίνει τεντωτό, πιστομητό, κι άλλο ξάφνου κατεβαίνει και δεν φαίνεται και πλιο.

465 Και χειρότερα αγριεύει και φουσκώνει ο ποταμός· πάντα πάντα περισσεύει· πολυφλοίσβισμα και αφρός.

Α! γιατί δεν έχω τώρα 470 τη φωνή του Μωυσή; Μεγαλόφωνα, την ώρα όπου εσβηούντο οι μισητοί,

τον Θεόν ευχαριστούσε στου πελάου τη λύσσα εμπρός, 475 και τα λόγια ηχολογούσε αναρίθμητος λαός·

ακλουθάει την αρμονία η αδελφή του Ααρών, η προφήτισσα Μαρία, 480 μ’ ένα τύμπανο τερπνόν, *

και πηδούν όλες οι κόρες με τσ’ αγκάλες ανοικτές, τραγουδώντας, ανθοφόρες, με τα τύμπανα κι εκειές.

485 Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή, σε γνωρίζω από την όψη που με βία μετράει τη γη.

Εις αυτήν, είν’ ξακουσμένο, 490 δεν νικιέσαι εσύ ποτέ· όμως, όχι, δεν είν’ ξένο και το πέλαγο για σε.

Το στοιχείον αυτό ξαπλώνει κύματ’ άπειρα εις τη γη, 495 με τα οποία την περιζώνει, κι είναι εικόνα σου λαμπρή.

Με βρυχίσματα σαλεύει που τρομάζει η ακοή· κάθε ξύλο κινδυνεύει 500 και λιμιώνα αναζητεί·

φαίνετ’ έπειτα η γαλήνη και το λάμψιμο του ηλιού, και τα χρώματα αναδίνει του γλαυκότατου ουρανού.

505 Δεν νικιέσαι, είν’ ξακουσμένο, στην ξηράν εσύ ποτέ· όμως, όχι, δεν είν’ ξένο και το πέλαγο για σε.

Περνούν άπειρα τα ξάρτια, 510 και σαν λόγγος στριμωχτά τα τρεχούμενα κατάρτια, τα ολοφούσκωτα πανιά.

Συ τες δύναμές σου σπρώχνεις, και αγκαλά δεν είν’ πολλές, 515 πολεμώντας, άλλα διώχνεις, άλλα παίρνεις, άλλα καις·

με επιθύμια να τηράζεις δύο μεγάλα σε θωρώ, * και θανάσιμον τινάζεις 520 εναντίον τους κεραυνό.

Πιάνει, αυξαίνει, κοκκινίζει, και σηκώνει μια βροντή, και το πέλαο χρωματίζει με αιματόχροη βαφή.

525 Πνίγοντ’ όλοι οι πολεμάρχοι και δεν μνέσκει ένα κορμί· χάρου, σκιά του Πατριάρχη, που σ’ επέταξαν εκεί.

Εκρυφόσμιγαν οι φίλοι 530 με τσ’ εχθρούς τους τη Λαμπρή, και τους έτρεμαν τα χείλη δίνοντάς τα εις το φιλί.

Κειες τες δάφνες που εσκορπίστε * τώρα πλέον δεν τες πατεί, 535 και το χερί οπού εφιλήστε πλέον, α! πλέον δεν ευλογεί.

Όλοι κλαύστε· αποθαμένος ο αρχηγός της Εκκλησιάς· κλαύστε, κλαύστε· κρεμασμένος 540 ωσάν να ’τανε φονιάς.

Έχει ολάνοικτο το στόμα π’ ώρες πρώτα είχε γευθεί τ’ Άγιον Αίμα, τ’ Άγιον Σώμα· λες πως θε να ξαναβγεί

545 η κατάρα που είχε αφήσει λίγο πριν να αδικηθεί εις οποίον δεν πολεμήσει και ημπορεί να πολεμεί.

Την ακούω, βροντάει, δεν παύει 550 εις το πέλαγο, εις τη γη, και μουγκρίζοντας ανάβει την αιώνιαν αστραπή.

Η καρδιά συχνοσπαράζει… Πλην τί βλέπω; Σοβαρά 555 να σωπάσω με προστάζει με το δάκτυλο η θεά.

Κοιτάει γύρω εις την Ευρώπη τρεις φορές μ’ ανησυχιά· προσηλώνεται κατόπι 560 στην Ελλάδα, και αρχινά:

«Παλικάρια μου! οι πολέμοι για σας όλοι είναι χαρά, και το γόνα σας δεν τρέμει στους κινδύνους εμπροστά.

565 »Απ’ εσάς απομακραίνει κάθε δύναμη εχθρική· αλλά ανίκητη μια μένει που τες δάφνες σάς μαδεί·

»Μία, που όταν ωσάν λύκοι 570 ξαναρχόστενε ζεστοί, κουρασμένοι από τη νίκη, αχ! τον νουν σάς τυραννεί.

»Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή· 575 καθενός χαμογελάει, πάρ’ το, λέγοντας, και συ.

»Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά· μην το πιάστε, γιατί ρίχνει 580 εισέ δάκρυα θλιβερά.

»Από στόμα οπού φθονάει, παλικάρια, ας μην ’πωθεί, πως το χέρι σας κτυπάει του αδελφού την κεφαλή.

585 »Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένα έθνη αληθινά: Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά.

»Τέτοια αφήστενε φροντίδα· 590 όλο το αίμα οπού χυθεί για θρησκεία και για πατρίδα όμοιαν έχει την τιμή.

»Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε για πατρίδα, για θρησκειά, 595 σας ορκίζω, αγκαλιασθείτε σαν αδέλφια γκαρδιακά.

»Πόσον λείπει, στοχασθείτε, πόσο ακόμη να παρθεί· πάντα η νίκη, αν ενωθείτε, 600 πάντα εσάς θ’ ακολουθεί.

»Ω ακουσμένοι εις την ανδρεία!… Καταστήστε ένα σταυρό, και φωνάξετε με μία: Βασιλείς, κοιτάξτ’ εδώ.

605 »Το σημείον που προσκυνάτε είναι τούτο, και γι’ αυτό ματωμένους μάς κοιτάτε στον αγώνα το σκληρό.

»Ακατάπαυστα το βρίζουν 610 τα σκυλιά και το πατούν και τα τέκνα του αφανίζουν και την πίστη αναγελούν.

»Εξ αιτιάς του εσπάρθη, εχάθη, αίμα αθώο χριστιανικό, 615 που φωνάζει από τα βάθη της νυκτός: Να ’κδικηθώ.

»Δεν ακούτε, εσείς εικόνες του Θεού, τέτοια φωνή; Τώρα επέρασαν αιώνες 620 και δεν έπαυσε στιγμή.

»Δεν ακούτε; Εις κάθε μέρος σαν του Αβέλ καταβοά δεν είν’ φύσημα του αέρος που σφυρίζει εις τα μαλλιά.

625 »Τί θα κάμετε; Θ’ αφήστε να αποκτήσομεν εμείς Λευθερίαν, ή θα την λύστε εξ αιτίας Πολιτικής;

»Τούτο ανίσως μελετάτε, 630 ιδού, εμπρός σας τον Σταυρό· Βασιλείς! ελάτε, ελάτε, και κτυπήσετε κι εδώ».