LIDDELL & SCOTT
Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας
(Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος 2007)
Αποτελέσματα για: "Ἑρμῆς"
- Ἑρμῆς, -οῦ, ὁ, αιτ. Ἑρμῆν, δοτ. Ἑρμῇ, κλητ. Ἑρμῆ· Επικ. γεν. Ἑρμέω, Ἑρμείω· ο Ερμής, Λατ. Mercurius, γιος της Μαίας και του Δία· αγγελιαφόρος των θεών (διάκτορος)· αυτός που δίνει καλή τύχη, χαρίζει ευτυχία (ἐριούνιος, ἀκάκητα)· θεός όλων των απόκρυφων πράξεων, πανουργίας και τεχνασμάτων (δόλιος)· αυτός που κρατά χρυσή ράβδο (χρυσόρραπις)· οδηγός των ψυχών των νεκρών (ψυχοπομπός, πομπαῖος)· προστάτης όλων των τεχνών, του εμπορίου, των αγορών, των οδών (ἀγοραῖος, ἐμπολαῖος, ὅδιος, ἐνόδιος), και των κηρύκων. Η προτομή του, η οποία στηριζόταν πάνω σε τετράγωνη στήλη, χρησίμευε στην επισήμανση των συνόρων· παροιμ., κοινὸς Ἑρμῆς, αμοιβαίες διεκδικήσεις σε κοινή τύχη, μισά-μισά σε περίπτωση ευρήματος, σε Θεόφρ.· πρβλ. ἕρμαιον.
