LIDDELL & SCOTT
Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας
(Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος 2007)
Αποτελέσματα για: "εὐήθης"
- εὐ-ήθης, -ες (ἦθος),· I. 1. καλόκαρδος, καλόψυχος, ανοιχτόκαρδος, αγαθός, άδολος, ευθύς, ειλικρινής, ντόμπρος, σε Πλάτ.· τὸ εὔηθες = εὐήθεια, σε Θουκ. 2. με αρνητική σημασία, απλοϊκός, ανόητος, μωρός, κουτός, σε Ηρόδ., Αττ.· ως ουσ., χαζός, κορόιδο, κουτορνίθι, ηλίθιος, άνθρωπος, σε Ξεν. II. επίρρ. -θως, σε Πλάτ.· συγκρ. -έστερα, στον ίδ.· υπερθ. -έστατα, σε Ευρ.
