Γραφικό

Πυξίς

Ψηφιακή Αρχαιοθήκη

Επιμ. Τριανταφυλλιά Γιάννου

Έκτωρ, ο αγαπημένος των θεών

Το έργο Έκτωρ, ο αγαπημένος των θεών (δεύτερη γραφή, 1996) είναι ένα μονόπρακτο έργο σε τρεις εικόνες. Ανήκει σε εκείνα τα θεατρικά έργα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου που δεν ανέβηκαν ποτέ στη σκηνή και που εκδόθηκαν όλα μαζί στον συλλογικό τόμο Θέατρο. Ο συγκεκριμένος τόμος περιλαμβάνει τα έργα: Πλωτή νύχτα, Να πατάς στις μύτες των ποδιών, καληνύχτα, Η εκτέλεση του ποιητή και Έκτωρ, ο αγαπημένος των θεών. Στο έργο Έκτωρ, ο αγαπημένος των θεών ο ήρωας της Τροίας, έχοντας βιώσει την εμπειρία ενός ατιμωτικού θανάτου κι ενώ όλη η Τροία θρηνεί για τον θάνατο του, επανέρχεται στη ζωή για μία ημέρα. Στο τέλος της ημέρας, ο Έκτωρ θα μεταβεί στον άλλο κόσμο, οριστικά πια και αμετάκλητα. Στο διάστημα αυτό κάνει τον απολογισμό του σύντομου βίου του: αντιλαμβάνεται την προδοσία των θεών, το γεγονός ότι ήταν ένα άθυρμα στα χέρια τους, ένας από τους «νικημένους της γης», αν και «αγαπημένος των θεών». Διαπιστώνει πως η ήττα, αν και οδυνηρή, τον έκανε πιο δυνατό απέναντι σε θεούς και ανθρώπους, πως τον απελευθέρωσε. Στις λίγες ώρες ζωής που του απομένουν συνειδητοποιεί ότι το μόνο πράγμα που αξίζει είναι η αγάπη, καθώς αυτή αποτελεί το αντίδοτο για τον θάνατο. Ζητάει, λοιπόν, να ζήσει τις τελευταίες αυτές στιγμές με τη γυναίκα του Ανδρομάχη και τον γιο του Αστυάνακτα. Κοντά του βρίσκονται η ΓΥΝΑΙΚΑ και ο ΑΝΤΡΑΣ, ενώ ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ πατέρας του σέρνει το άρμα που θα τον μεταφέρει στην πόλη της Τροίας, ώστε να ταφεί με τις τιμές που αρμόζουν σε έναν ήρωα. Τελικά, ο Έκτορας συναντιέται με τον νεκρό Αστυάνακτα, κι ενώ ο θρήνος γενικεύεται, συνεχίζει το μακρύ ταξίδι της ψυχής «έξω από τον χρόνο». Σύμφωνα με το σημείωμα της Μαρίας Λαμπαδαρίδου-Πόθου για το συγκεκριμένο έργο: «Εκείνο τον καιρό ζούσα το αίσθημα της ήττας. Είχα γράψει και ένα κείμενο για το πρωτοχρονιάτικο αφιέρωμα του Έθνους της Κυριακής με τον τίτλο "Είμαστε οι ηττημένοι των θεών". Ζούσα την έννοια της ήττας σε όλα τα επίπεδα — υπαρξιακά, μεταφυσικά, ανθρώπινα. Κι απ' όσο θυμούμαι, δεν ήταν ένα αίσθημα κατάρρευσης αλλά, αντίθετα, μια αίσθηση δημιουργική, ήττα από ανθρώπους ή από θεούς που είχε μέσα της ένα μεγαλείο, μια βαθιά αξιοπρέπεια, τέλος, μια απελευθερωτική δύναμη. Εκείνο τον καιρό έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο της Γιουρσενάρ για τον ηττημένο Έκτορα και το διάβασα με τρελό ενδιαφέρον. Η μεγάλη συγγραφέας έδινε σάρκα και οστά στην έννοια της ήττας που με βασάνιζε. Ο Έκτωρ ήταν ο ωραίος νικημένος των θεών. Τόσο πολύ τον αγάπησαν οι θεοί που τον έσυραν στην έσχατη οδύνη ενός εξευτελιστικού θανάτου για να τον "κλάψουν με τρυφερότητα"» (Λαμπαδαρίδου-Πόθου, 2010: 243-244).

Στοιχεία Έκδοσης:

  • Λαμπαδαρίδου-Πόθου, Μαρία. 2010. Θέατρο. Αθήνα: Κέδρος.

Βιβλιογραφία-Δικτυογραφία:

  • Λαμπαδαρίδου-Πόθου, Μαρία. 2010. «Δύο λόγια για το έργο Έκτωρ, ο αγαπημένος των θεών». Στον τόμο Θέατρο. Αθήνα: Κέδρος. 243-244.