Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Στο τέλος του 1935 ο Γιώργος Σεφέρης γράφει δύο ποιήματα με τοπωνυμικούς τίτλους («Α. Σαντορίνη», «Β. Μυκήνες»), που συνθέτουν τη Γυμνοπαιδία. Στο ποίημα «Μυκήνες» γίνεται αξιοποίηση της μυθικής μεθόδου, ενός αδιάκοπου δηλαδή παραλληλισμού του σύγχρονου κόσμου με αυτόν της αρχαιότητας και της μυθολογίας. Με τον τρόπο αυτό, σύμφωνα με τον ποιητή, μπορεί «να ελέγξει κανείς, να ταχτοποιήσει και να δώσει μορφή και σημασία στο απέραντο πανόραμα ματαιότητας και αναρχίας που είναι η σύγχρονη ιστορία» (Σεφέρης, 1974: 353). Στο ποίημα αυτό, με τρόπο μοντερνιστικό (χρήση μύθου, καινότροπη χρήση χρόνου, μουσικότητα, κατακερματισμός εικόνας, δραματικότητα, αποσπασματικότητα, παραθέματα, δυσερμήνευτος χαρακτήρα κ.ά.), ο Γ. Σεφέρης διαπραγματεύεται κάποια από τα βασικά θέματα της ποιητικής του, όπως την έννοια της παράδοσης, της μοίρας, της ταυτότητας του ατόμου κ.ά. σε συνάρτηση με τον μύθο των Ατρειδών.