Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα ανήκει στη συλλογή Στροφή (1931), την πρώτη ποιητική συλλογή του Γ. Σεφέρη. Τα ποιήματα της Στροφής αποτελούν ένα σημείο τομής ανάμεσα στην παραδοσιακή και στη νεωτερική ποίηση. Από τη μια πλευρά, στα κείμενα υπάρχει ένας έντονος γλωσσικός αισθησιασμός, γλώσσα γεμάτη από λέξεις ποιητικού λεξιλογίου, σταθερές στιχουργικές μορφές και ωραίες εικόνες, στοιχεία που προσγράφονται στην παραδοσιακή ποίηση. Από την άλλη όμως πλευρά, λανθάνει το ειρωνικό στοιχείο και μορφολογικά σχήματα, όπως η ομοιοκαταληξία, υπονομεύονται ή ανανεώνονται. Όλα τα παραπάνω στοιχεία συντείνουν στην ανάδειξη μιας νέας αντίληψης, διαφορετικής από εκείνης της παλιότερης ποίησης (Γαραντούδης & Καγιαλής, 2008: 29-30).
Το συγκεκριμένο ποίημα αναφέρεται στον Οδυσσέα και στους συντρόφους του (Νικολαρεΐζης, 1999: 28). Τόσο ο Οδυσσέας όσο και οι σύντροφοί του—ανώνυμοι ή με το όνομα του Ελπήνορα—εμφανίζονται συχνά στην ποίηση του Γιώργου Σεφέρη, από τη Στροφή ώς τα Τρία κρυφά ποιήματα (Μαρωνίτης, 1989: 56). Ο Γ. Σεφέρης βάζει ως προμετωπίδα του ποιήματος τους στίχους 8 και 9 της α ραψωδίας της Οδύσσειας, όπου ο Όμηρος εξηγεί γιατί οι σύντροφοι του Οδυσσέα στερήθηκαν το «νόστιμον ήμαρ» – την επιστροφή στην πατρίδα: έφαγαν τα βόδια του θεού Ήλιου και γι' αυτήν τους την ύβρη τιμωρήθηκαν. Ο Γ. Σεφέρης στο ποίημά του δανείζεται τη φωνή ενός από τους συντρόφους του Οδυσσέα. Ο ήρωας μιλά σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο ύστερα από τη διάπραξη της «αμαρτίας» του και δηλώνει τη μεταμέλειά του σε ένα κείμενο που, παρά την απολογητική του χροιά, είναι διάστικτο από κωμικά στοιχεία.