Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Το ποίημα εντάσσεται, σύμφωνα με τον Τέλλο Άγρα (1972), στο κλίμα του φιλολογικού ρεαλισμού, που χαρακτηρίζει ορισμένες από τις σάτιρες του Κ. Καρυωτάκη στο Ελεγεία και Σάτιρες του 1927. Με το ποίημα αυτό ο Κ. Καρυωτάκης ασκεί κριτική στο κοινό που παρακολούθησε την πρώτη αναβίωση αρχαίου δράματος στη σύγχρονη Ελλάδα κατά τις Δελφικές Εορτές που διοργάνωσε το ζεύγος Σικελιανού. Στην ουσία, αντιπαραβάλλει τη σύγχρονή του Ελλάδα με αυτήν της αρχαιότητας, και η Τέχνη σατιρίζεται με πικρία λεπτότατη. Η σύνδεση του ποιήματος με τους αρχαίους μύθους γίνεται έμμεσα, μέσω της παράστασης στις Δελφικές Εορτές του Προμηθέα του Αισχύλου. «Ο γυπαετός που σχίζει τον αιθέρα» του δελφικού τοπίου μετά το πέρας της παράστασης (στον τελευταίο στίχο του ποιήματος) ερμηνευτικά μπορεί να συνδεθεί με το αντίστοιχο πουλί που κατέτρωγε, σύμφωνα με τον μύθο, τις σάρκες του Προμηθέα.