Ψηφίδες για την ελληνική γλώσσα

Πρόκειται για το πρώτο από τα τρία συνολικά ποιήματα στα οποία η Καρέλλη συνομιλεί με τον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Τα άλλα δύο είναι το ομότιτλο «Ευρυδίκη» του 1951 και το «Ευρυδίκης ψίθυρος» του 1957. Το ποίημα εντάσσεται στη συλλογή Φαντασία του Χρόνου του 1949. Το θέμα του χρόνου κυριαρχεί σε όλα τα ποιήματα της συλλογής, καθώς και στο συγκεκριμένο. Εδώ ο λόγος παραχωρείται και στα δύο βασικά πρόσωπα του μύθου. Το ποίημα συνδιαλέγεται επίσης με τη χριστιανική αντίληψη περί θανάτου και ανάστασης.
Στο ποίημα, που είναι χωρισμένο σε δύο άνισες ενότητες, τίθεται ο προβληματισμός γύρω από τη ματαιότητα της χαράς του Έρωτα και το εφήμερο της σαρκικής ηδονής. Ο Ορφέας της Ζωής Καρέλλη συγχέει την αθανασία του χρόνου με το εφήμερο της ανθρώπινης ύπαρξης και τιμωρείται για τη διαρκή αναζήτηση της ηδονής, για την ανικανότητά του να υπομείνει την οδύνη ενός πρόσκαιρου χωρισμού. Η Ευρυδίκη της Ζωής Καρέλλη δεν προσμένει την επιθανάτια σωτηρία από κανέναν Ορφέα, αλλά ελπίζει ότι η ορφική απόπειρα να ηττηθεί ο θάνατος μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με την παρέμβαση της χριστιανικής πίστης (Φρέρης, 2000: 113-114).
Τα δύο αυτά μυθικά πρόσωπα αποτελούν τις δύο όψεις-προσωπεία της ποιήτριας. Ο Ορφέας είναι ο φορέας της ζωής και του ερωτικού πόθου, τον οποίο μάταια προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό, και η Ευρυδίκη είναι ο έρωτας, ο συνυφασμένος με τον θάνατο. Επιπλέον, το μυθικό πρόσωπο της Ευρυδίκης γίνεται το όχημα για να αναφερθεί η ποιήτρια στο θέμα της σχέσης της γυναίκας με τη δημιουργικότητα (Robinson, 1996: 114).