Γιώργος Χαριτωνίδης

Με διαβατήριο και βίζα μιας μέρας

(απόσπασμα)

[...]

Βαδίζω ανάμεσα στις απότιστες λεμονιές, μέχρι που βρίσκω το παιδικό μου κρησφύγετο. Το είχα συνήθεια να σκαρφαλώνω στην πιο πυκνόφυλλη λεμονιά, να κάθομαι κρυμμένος σε ένα κλαδί και να πελεκώ ένα σανίδι με το σουγιαδάκι μου, μέχρι να πετύχω το καλύτερο σπαθί. Το τόξο μου το είχα φτιάξει από λυγισμένη συκαμνόβεργα¹ και τη χορδή με σπάγκο. Τα βέλη ήταν καμωμένα από ίσιες λεπτές παραφυάδες δάφνης ή ελιάς. Το οπλοστάσιό μου όλο το είχα κρυμμένο στο ίδιο δέντρο. Το παιχνίδι των τελευταίων τάξεων του δημοτικού ήταν ο πόλεμος μεταξύ Αχαιών και Τρώων. Τα μεγάλα και δυνατά παιδιά της γειτονιάς έπαιρναν τον ρόλο των Αχαιών, που ήταν οι επιτιθέμενοι. Στον ρόλο των Τρώων αφήνανε εμάς τα μικρότερα. Πεδίο των ομηρικών μαχών ήταν τα περιβόλια με τις λεμονιές. Οι Τρώες αμύνονταν πρώτα με τα τόξα τους, ακολουθούσαν οι ξιφομαχίες και, τέλος, η άμυνα κατέληγε με εκτόξευση λεμονιών. Κάποτε πήρα την εκδίκησή μου ως Πάρης για τον θάνατο του Έκτορα: το μεγάλο πράσινο λεμόνι άφησε ένα καρούμπαλο στο κεφάλι του Αχιλλέα. Λίγα χρόνια αργότερα, μικρά και μεγάλα παιδιά, μαζί με όλο το χωριό, κάτω από τις ίδιες ποτισμένες λεμονιές, νιώσαμε τη συμφορά των ηττημένων Τρώων. Οι «Αχαιοί», όμως, μιλούσαν άλλη γλώσσα… [...]

1. βέργα από κλαδί μουριάς.

Γιώργος Χαριτωνίδης. 2006. Με διαβατήριο και βίζα μιας μέρας. Αθήνα: Κέδρος.