[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιώργης Μανουσάκης
Πηνελόπη
Απ’ το δωμάτιό της τους ακούει
να βρίζουνε τους δούλους, να χασκογελούν
πρόστυχα, να τσακώνονται και σκέφτεται:
«Σαν τί μπορώ να κάμω μια γυναίκα αδύναμη
μόνη μου, μ’ ένα γιο παιδάριο ακόμη;
Μόνο να περιμένω.»
Τούτ’ η αναμονή —πιστεύουν όλοι—
στεριώνει μέσα της τη δύναμη
και κάνει ακλόνητη την άρνησή της.
Κανένας δεν υποψιάζεται (μήτε κι η ίδια)
πόσο ενδόμυχα τη γοητεύει
η επίμονη πολιορκία των μνηστήρων.
Τόσοι άντρες νέοι κι όμορφοι να την κυκλώνουν
κι αυτή ό,τι θέλει να μπορεί ν’ αποφασίζει
κι υφαίνοντας-ξυφαίνοντας μια να τους δίνει
ελπίδες και μια να τις παίρνει πίσω.
Τούτο το καθημερινό παιγνίδι
δίνει νόημα στη ζωή της, τη γεμίζει
κι η ακλόνητη άρνηση ψηλά την ανεβάζει
στα μάτια του λαού και των αρχόντων.
Να γίνεις ζώντας σύμβολο δεν είναι λίγο.
Όταν γυρίσει πίσω ο Οδυσσέας
θα ξαναγίνει μια γυναίκα σαν τις άλλες.
Και σίγουρα θ’ αρχίσει να βαριέται
τις τυπικές δεξιώσεις και τις εμφανίσεις
τις ανιαρές στο πλάι του βασιλέως συζύγου.
Γιώργης Μανουσάκης. 2005. Σπασμένα αγάλματα και πικροβότανα. Αθήνα: Γαβριηλίδης. Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιώργης Μανουσάκης. 2012. Ανθολογία από το έργο του Γιώργη Μανουσάκη. Επιλογή–Παρουσίαση–Επιμέλεια: Κώστας Μπουρναζάκης. Ηράκλειο: Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη.
