[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Θ. Δ. Φραγκόπουλος
Τροίας επίλογος Ε΄
Βασίλεψα στη χώρα των προγόνων μου
με φρόνηση και θάρρος και αγάπη,
με γνώση για το αίμα που σπατάλησαν εκείνοι,
που ολόβαρο έπεσε πάνω στους δικούς μου ώμους.
Τώρα το ζαρωμένο δέρμα μου ξεραίνεται
από το λίβα αυτό των γηρατειών,
της στάχτης και των αναμνήσεων.
Έχτισα τάφους για τους σκοτωμένους μου,
παρηγοριά για το άδειο σπιτικό μου.
Πεθύμησα έναν ήπιο, ήρεμο θάνατο
—τον πρώτο που θα υπάρξει στη γενιά μου,
ύστερα απ’ τις μακάβριες τούτες περιπέτειες—
και να πλαγιάσω για το στερνό αραξοβόλι
στο πλάι Εκείνης, του πατέρα, του θείου Αίγισθου,
εντάφια μόνο μονιασμένη οικογένεια.
Είμαι ένας γέρος βασιλιάς, που πλήρωσε
με τη μακριά ζωή του το θάνατο των άλλων,
χωρίς χαρά, χωρίς παιδιά, από φόβο
μήπως θα σκότωναν τη μάνα τους κι εκείνα.
Το σπίτι αυτό ξεκλήρισε κι εσβήστη.
Και μόνο προς το βράδυ, προς την ώρα
του ξυπνημού Των, ζωντανεύει κάπως
από τα βήματα που τρέχουν, πάνω κάτω.
ψάχνοντας για να βρουν τυφλά το θύμα που
τους ξέφυγε πάνω στον Άρειο Πάγο —
οι Τρεις αυτές, οι Τρεις ιέρειες της ζωής μου:
Μέγαιρα, Αληκτώ και Τισιφόνη.
Θ. Δ. Φραγκόπουλος. 1975. Τα ποιήματα (1945–1956). Αθήνα: Διογένης.
