Rainer Maria Rilke

Τα σονέτα στον Ορφέα

Μετάφραση: Δημήτριος Θ. Γκότσης & Ανδρέας Πετρίδης

(αποσπάσματα)

V
Μη στήνετε μνημείο. Το ρόδο μόνο αφήστε
κάθε χρονιά για χάρη του ν’ ανθίζει.
Για τον Ορφέα σας μιλώ. Τη μεταμόρφωσή του
σ’ αυτό κι εκείνο. Και άλλα ονόματα ας μην

αναζητούμε. Ο Ορφέας είναι πάντοτε,
όταν Τραγούδι αντηχεί. Έρχεται και φεύγει.
Δεν είναι ήδη αρκετό, όταν αντέχει κάποτε
από τα ρόδα λίγες μέρες πιο πολύ;

Ω, και για να το νιώσετε, πώς πρέπει αυτός να σβήσει!
Ακόμη κι αν τον τρόμαζε τούτος ο χαμός του.
Με το Λόγο του υπερβαίνοντας αυτόν τον κόσμο,

βρίσκεται κιόλας εκεί, όπου εσείς δεν φθάνετε.
Τα χέρια δεν του βιάζουν οι χορδές της Λύρας.
Και υπακούει αυτός, αντίπερα περνώντας.

XXVI
Εσύ όμως θεϊκέ, εσύ τον τόνο ακόμη δίνεις,
γιατί σαν χύμηξε πάνω σου το άγριο των Μαινάδων σμήνος,
κάλυψες τις κραυγές τους με της Τάξης σου τον ήχο, Ωραίε,
κι από τον χαλασμό αυτό, δημιουργικό υψώθηκε το Παίξιμό σου.

Δεν θα μπορούσε καμιά να σου χαλάσει Κεφαλή ή Λύρα.
Παρόλη τη μανία και λύσσα τους, όλες οι κοφτερές,
που έριξαν στην καρδιά σου, πέτρες έγιναν πάνω σου
κάτι το Τρυφερό, με Ακοή προικισμένο.

Μανιασμένες για εκδίκηση, σε σύντριψαν στο τέλος,
ενώ ακόμη διάβαινε ο ήχος σου σε βράχους και λιοντάρια
σε δέντρα και πουλιά. Κι εκεί ώς τώρα τραγουδείς.

Ω Θεέ που χάθηκες! Ατέρμονο εσύ Αχνάρι!
Μόνο επειδή στο τέλος άγρια σε κομμάτιασε το μίσος,
είμαστε τώρα όλο ακοή κι ένα στόμα της Φύσης.

Rilke, Rainer Maria. 1995. Τα σονέτα στον Ορφέα. Μετ. Δημήτριος Θ. Γκότσης & Ανδρέας Πετρίδης. Πάφος: Εταιρεία Λογοτεχνών Πάφου. Τίτλος πρωτοτύπου: Die Sonette an Orpheus (Leipzig: Im Insel Verlag, 1923).