[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιώργος Βαφόπουλος
Προμηθεύς ελκόμενος
Μήνυμα στο Γιάννη Ρίτσο(απόσπασμα)
[...]
Ποιητή, τη νύχτια τούτην ώρα, απ’ τον εξώστη
της μοναξιάς μου, της ολοδικής μου μοναξιάς,
που είναι ίσως η μόνη δύναμη που μου έχει μείνει,
μπορώ το μήνυμά μου να σου στείλω,
πάνω απ’ το μολυσμένο κύμα του Θερμαϊκού,
δίχως τον κίνδυνο απ’ τη ρύπανση των «αποβλήτων».
Ακόμα και το χέρι μου μπορώ ν’ απλώσω,
πάνω απ’ την αντικρινή κορφή του Ολύμπου,
καθώς υψώνεται κι αυτή στην άγρια μοναξιά της,
για να ψαύσω τη σκληρή πέτρα της Μονεμβασιάς,
που είναι τώρα και της δικής σου μοναξιάς η πέτρα.
Γιατί κι εσύ, στίχο το στίχο κτίζοντας
την Ποίηση, που ταυτίσθηκε με τη ζωή σου,
έκτισες και τη μοναξιά σου «ανεπαισθήτως»,
έστω και μες στη σύναξη του πλήθους,
όπου μοίρασες το ψωμί και το κρασί σου.
Θα νιώσεις άραγε τη θέρμη τούτης της παλάμης,
που χάιδεψε κόρφους κοριτσιών και μέτωπα
πεφιλημένων νεκρών, καθώς θα ψαύει τώρα
όχι πια την πληγή τού Προμηθέα Δεσμώτη,
αλλά τους αιμάτινους θρόμβους του Ελκομένου;
Ποιητή, τώρα πια που έχω μείνει δίχως αδελφούς,
δίχως δεσμούς και δεσμά, στη μόνωσή μου τούτη,
δεν είναι αδυναμία, αλλά παρηγοριά να νιώθω,
πως ακόμα απ’ το βράχο της Μονεμβασιάς μπορώ
να δέχομαι το μήνυμα του Γιάννη Ρίτσου.
[...]
Γιώργος Βαφόπουλος. 1977. Τα επιγενόμενα. Θεσσαλονίκη. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιώργος Βαφόπουλος. 1990. Άπαντα τα ποιητικά. Θεσσαλονίκη: Παρατηρητής.
