[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Σκιοφόρια
Κατά το θερινό ηλιοστάσιο, με τις μεγάλες ζέστες,
ώρες ολάκερες βαδίζαμε στην ιεράν οδό
έξω απ’ τα τείχη της πόλης. Σκόνη ατελείωτη,
ιδρώτας κι ήλιος εκτυφλωτικός. Τ’ άσπρο σκιάδιο,
τέσσεροι απόγονοι των Ετεοβουταδών, κάθιδροι,
αξιοθρήνητοι, κι ωστόσο αγέρωχοι, το βάσταγαν
πάνω απ’ τις κεφαλές των δυο ιερέων. Όλος ο ήλιος
θαρρείς και συγκεντρώνονταν πάνω σε τούτη
την κινούμενη κάτασπρη τέντα. Κι οι γυμνές πέτρες
μας τύφλωναν τα μάτια. Όταν φτάσαμε, τέλος,
σκεπάσαμε την εικόνα με χώμα. Και τότε,
κόπασε ευθύς ο ιδρώτας. Λεπτότατη δρόσος
ενότισε το σκιάδιο. Πανάλαφρα σύννεφα φάνηκαν
στις παρυφές των λόφων. Μια σκιά κατέβηκε στα βλέφαρα.
Ίσως και να ’ταν απ’ την κούραση τόσης πορείας. Όμως, όχι.
Οι νέοι γδύνονταν κιόλας. Αρχίζανε οι αγώνες.
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
