Εξώφυλλο

Νόστος:

Ο Αρχαιοελληνικός Μύθος στην Παγκόσμια Λογοτεχνία

Μνήμη Δ. Ν. Μαρωνίτη

[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]

Γιάννης Ρίτσος

Επιστροφή, Ι


Τον βγάλαν απ’ το πλοίο κοιμάμενον, μαζί με τις κουβέρτες του,
τον άφησαν μαλακά στη στεριά, λίγο πιο πάνω απ’ το λιμάνι του Φόρκυνα,
μπροστά στο σπήλαιο, κάτω απ’ την ελιά· αποθέσαν πλάι του
τα δώρα των Φαιάκων —τρίποδες, χαλκώματα, λεβέτια—
κι έφυγαν πάλι. Σαν ξύπνησε εκείνος
μήτε φαντάζονταν που το φιλόξενο καράβι, που τον έφερε,
είχε πετρώσει κιόλας στο έμπα της Σχερίας,
στο λιμάνι κατάντικρυ· μήτε και γνώρισε καθόλου
τα πατρικά του χώματα. Θεϊκή καταχνιά τον περιέβαλλε
μετά απ’ την εικοσάχρονη δοκιμασία. Ωστόσο
μέτρησε τα χαλκώματα ένα ένα, μη του κλέψαν τίποτες.
Κι η πονηριά, μήτε και τούτη τη στιγμή, δεν του ’λειψε,
όταν ρωτούσε τ’ όμορφο βοσκόπουλο, να μάθει
τον τόπο τούτο που πατούσε, τα συνήθεια του. Κι η Θεά
όχι μονάχα το ανεχόταν, το απαιτούσε κιόλας, το καμάρωνε.
Έπρεπε τρόπος να βρεθεί μη χαθεί τίποτα
από τις μνήμες του μεγάλου ταξιδιού, από τα δώρα που έλαβε και θ’ άφηνε.

Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.