[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Η μάντισσα
Λυμένα πάντα τα μαλλιά της, σα μοιρολογήτρα
πάνω από κάποιον αόρατο νεκρόν ή πάνω
απ’ τον ίδιο νεκρό της. «Κακό δώρο —λέει—
να μαντεύεις σωστά». Κείνο το δίχτυ
το σκοτεινό, του λουτρού, μπροστά στα μάτια της
σαν τα ίδια τα μαλλιά της, — όχι μόνο
δίχτυ θανάτου, μα, χειρότερα, δίχτυ του δόλου,
του φθόνου ή του ακατόρθωτου. Κι έρχονται πάλι
οι ωραίες ώρες του έαρος, οι εύθραυστες, —
ένα παιδί χώνει τα πόδια του σ’ εκείνη
τη μεγάλη λεκάνη, παίζει με το σαπούνι,
κι αυτή, κάνοντας με τα δυο της νύχια
δυο σχισμές στα πεσμένα μαλλιά της, σα να παίζει
μια λύρα, μέσ’ από τ’ ανοίγματα βαθιά παρατηρεί,
σωστά μαντεύει και σωστά χαμογελάει.
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
