[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Παραλλαγή
Μόλις που φύτρωνε στα μάγουλά του τ’ άνθος
σγουρής τρίχας πυκνής· — ωραίο παλικάρι
ο Αρκαδηνός Παρθενοπαίος, από μάνα βουνίσια,
με κάποιο κομπασμό για τ’ άρματά του,
ίσως και για την ομορφιά του. Μπρος στην Πέμπτη Πύλη
τον έκλαψαν φίλοι κι εχθροί. Κι η Σφίγγα της ασπίδας του,
τον ένα απ’ τους Καδμείους άφησε απ’ τα νύχια της,
για να του βγάλει τα βέλη απ’ το στήθος. Το βράδυ,
έκλεψε τον νεκρό η ιέρεια να κοιμηθεί μαζί του.
Τη σκότωσαν. Δε βρέθηκε ο νεκρός. Και τότε,
όλοι αμπαρώθηκαν στα σπίτια τους, νιώθοντας ένοχοι
όχι καθόλου για το φόνο, μα γιατί καθένας χώρια
εκείνον το νεκρό στην κλίνη του είχε μεταφέρει.
Γιάννης Ρίτσος. 1966. Μαρτυρίες. Σειρά δεύτερη. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. 1989. Ποιήματα Θ΄ (1958-1967). Αθήνα: Κέδρος.
