[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Μνημόσυνο στον Πόρο
Οι θεοί ξεχνιούνται· κι αν απόψε θυμηθήκαμε τον Ποσειδώνα,
γυρίζοντας στους έρημους γιαλούς της Καλαυρίας,
είναι γιατί εδώ πέρα, στο ιερόν αλσύλλιο, μια νύχτα του Ιουλίου,
ενώ φεγγοβολούσαν τα κουπιά στο φεγγαρόφωτο και ηχούσαν
μέσα στις βάρκες οι κιθάρες των κισσοστεφάνωτων εφήβων,
εδώ, σε τούτο το πευκόφυτο, πήρε το δηλητήριο ο Δημοσθένης —
αυτός, τραυλός που πάσκισε ώς να γίνει ο πρώτος ρήτωρ των Ελλήνων,
κι ύστερα, καταδικασμένος από Μακεδόνες κι Αθηναίους, μέσα σε μια νύχτα,
έμαθε την πιο δύσκολη, την πιο μεγάλη τέχνη: να σωπαίνει.
Καρλόβασι, 26.VΙ.69
Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
