[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Ο Ακταίων
Σκληρή η εκδίκηση της Άρτεμης, Ακταίων, (αν και άθελά σου
την είδες που γυμνή λουζόταν στην πηγή του Παρθενίου),
να σε μεταμορφώσει σ’ έλαφο, και τα ίδια τα σκυλιά σου
να σε κατασπαράξουν, κεντρισμένα απ’ την οργή της, δίχως
να το γνωρίζουν. Τώρα, σαν νυχτώνει, ακούμε τα ουρλιαχτά τους,
τα τρομερά τους αλυχτήματα προς τους ίσκιους των φύλλων,
προς το λειψό φεγγάρι· — δεν μπορούμε να κλείσουμε μάτι·
αφήνουμε το στρώμα, ανάβουμε τους λύχνους, προσπαθούμε
να ζωγραφίσουμε στον τοίχο ολόσωμη την ομορφιά σου
έτσι όπως έκανε κι ο Χείρων τότε στη σπηλιά του.
Κι αν σε πετύχουμε, ιλαρώνει η νύχτα· τα σκυλιά σου
κοιτάζουν την εικόνα σου, μυρίζονται τον αέρα, κι αίφνης
και τα πενήντα τους μαζί ησυχάζουν. Μα την άλλη νύχτα
πρέπει ν’ αρχίσουμε και πάλι απ’ την αρχή, γιατί τη μέρα,
ίσως απ’ το ηλιοφώς κι απ’ τις φωνές της αγοράς, ξεθωριάζει
κι ώς το λυκόφως έχει σβήσει το χρυσό και ρόδινο είδωλό σου.
Κι άκου τα πάλι τα σκυλιά σου ολόγυρα στο κλειστό σπίτι.
Καρλόβασι, 11.VΙ.69
Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
