[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Η εκλογή της Μάρπησσας
Δεν ήτανε τυχαίο που η Μάρπησσα προτίμησε τον Ίδα απ’ τον Απόλλωνα,
παρ’ όλο της τον έρωτα για το Θεό, παρ’ όλο του τ’ ασύγκριτο κάλλος
που έκανε τις μυρτιές ν’ ανθίζουν τρέμοντας στο πέρασμά του. Εκείνη
ποτέ δεν τόλμησε να υψώσει τη ματιά της λίγο πιο ψηλά απ’ το γόνατό του· —
από τα νύχια των ποδιών ώς το γόνατο, τί ανεξάντλητος κόσμος,
τί εξαίσιες διαδρομές κι ανακαλύψεις, — απ’ τα νύχια των ποδιών ώς το γόνατο. Ωστόσο,
την ύστατη στιγμή της εκλογής, τρόμαξε η Μάρπησσα: Τί να την κάνει
μια τόσο μεγάλη δωρεά; Θνητή αυτή, μια μέρα θα γερνούσε.
Σκέφτηκε ξαφνικά τη χτένα της, με μια λευκή τούφα μαλλιά, αφημένη
σε μια καρέκλα, πλάι στην κλίνη όπου αναπαύεται ο αθάνατος λαμποκοπώντας·
σκέφτηκε και τις δαχτυλιές του χρόνου στους μηρούς της, τα πεσμένα στήθη
μπροστά στο μαύρο μετάλλινο καθρέφτη. Α, όχι· κι έγειρε σαν πεθαμένη
στον ώμο του Ίδα, του θνητού. Κι αυτός τη σήκωσε στα χέρια του σαν μια σημαία
κι έστρεψε στον Απόλλωνα τη ράχη. Αλλ’ όπως έφευγε, σχεδόν με αλαζονεία,
ακούγονταν κάτι σαν τρίξιμο από σκίσιμο υφάσματος (παράξενος ήχος) —
η μια άκρη της σημαίας κρατιόταν πατημένη απ’ του Θεού το πόδι.
Λέρος, 28.X.68
Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
