Γιάννης Ρίτσος

Ανεκδοτολογικό

Συχνά, πολλά εξαρτιούνται από ’να λάθος, (κι από λάθη άλλο τίποτα).
Λέμε, την άλλη φορά θα προσέξουμε· θα τα προλάβουμε όλα. Οι γέροντες
δεν τσιγκουνεύονται σε συμβουλές, —ποιός τους ακούει; — αμετάδοτη η πείρα·
κι άλλωστε, αυτοί ’ναι που πρώτοι συμβιβάζονται, ξεχνάνε — κάνουν πως ξεχνάνε.
Οι συνταγές τους πεταμένες στο λάκκο μαζί με τις πορτοκαλόφλουδες,
τα τσόφλια των αβγών, τους χαρτονένιους δίσκους. Ωστόσο μας μένουν
άφθονες μνήμες (όχι για παραδειγματισμό) — μνήμες ανώφελες, ωραίες,
ανυστερόβουλες, ή και διασκεδαστικές.
Όταν ο Αλέξανδρος, π.χ.,
πλησίασε το χρηστήριο του Άμμωνα, τότε ο Αιγύπτιος ιερέας,
μην ξέροντας καλά τα ελληνικά, και θέλοντας να τον καλωσορίσει,
αντί «Ὦ παιδίον», επρόφερε: «Ὦ παιδίος».
Οι παριστάμενοι
άκουσαν (κι ίσως από πρόθεση παράκουσαν): «Ὦ παῖ Διός». Μ’ αυτό τον τρόπο,
από ’να λάθος του ιερέα, ο νεαρός Αλέξανδρος αναγορεύτηκε γιος του Θεού.
Η συνέχεια γνωστή: δικαιολογίες, πονηρίες,
κρυφά συμφέροντα — ώσπου να φανούν σα νικητές κι οι νικημένοι.

Και πια, οι νεκροί στο λάκκο τους, τα ζευγαράκια στους κήπους· και τον άλλο μήνα,
πίσω απ’ τις φοινικιές, το νέο φεγγάρι να προβαίνει ρόδινο-ασημένιο
και να νοτίζουν στις αυλές τα χάλκινα τραπέζια κι οι πλεχτές πολυθρόνες.

Λέρος, 9.X.68

Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.