[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Η παρακμή της Αργώς
Απόψε, πάνω στην κουβέντα μας, για το πως όλα περνάνε, γερνάνε, φτηναίνουν,
— οι ωραίες γυναίκες, οι άθλοι, τα ποιήματα — θυμηθήκαμε ξάφνου
το πολυθρύλητο καράβι, όταν το φέρανε στην Κόρινθο, κάποιο ανοιξιάτικο βράδυ,
σαρακοφαγωμένο πια, ξεθωριασμένο, με σκαρμούς βγαλμένους,
όλο μπαλώματα, τρύπες και μνήμες. Η μεγάλη πομπή, μέσ’ απ’ τα δάση,
με πυρσούς, με στεφάνια, με αυλούς, μ’ εφηβικούς αγώνες. Λαμπρό αφιέρωμα, αλήθεια,
η γερασμένη Αργώ, στο ναό του Ποσειδώνα. Νύχτα ωραία· οι ψαλμωδίες των ιερέων·
μια κουκουβάγια φώναζε στο αέτωμα του ναού· οι χορευτές που ανάλαφρα πηδούσαν
πάνω στο πλοίο, μιμούμενοι πράξεις τραχιές με ανοίκεια χάρη, τις κινήσεις
ανύπαρκτων κουπιών, τον ιδρώτα και το αίμα. Τότε, ένας γέροντας ναύτης
έφτυσε μπρος στα πόδια του, τραβήχτηκε στ’ αλσύλλιο δίπλα και κατούρησε.
Λέρος, 7.V.68
Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
