[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Το χρυσόμαλλο δέρας
Τί το θέλαμε το χρυσόμαλλο δέρας, —δοκιμασία καινούργια— ίσως η πιο μεγάλη·
θάνατοι, Συμπληγάδες, σκοτωμοί· κι ο Ηρακλής στη Μυσία λησμονημένος
κι ο ωραίος Ύλας πνιγμένος στην πηγή· κι ούτε κουπί καινούργιο
κι ούτε ξεκούραση. Κολχίδα, Αιήτης, Μήδεια. Ο ταύρος με τα χάλκινα πόδια.
Το φίλτρο κι οι ανώφελοι αγώνες. Κι ύστερα ο Άψυρτος· — κομμάτια κομμάτια
να τον μαζεύει ο πατέρας του απ’ τη θάλασσα.
Κι εκείνο το δέρας —
σκοπός πια τελειωμένος, άλλος φόβος: μη θνητός ή θεός σού το κλέψουν,
πότε να το κρατάς στο χέρι, να σου φέγγει τις νύχτες σου το χρυσό τρίχωμά του,
πότε στον ώμο σου, να σε φωτίζει ακέριον, να σε δείχνει— στόχο
κι αυτών κι εκείνων· και να μη σ’ αφήνει μήτε μια στιγμή στον ίσκιο,
σε μια δική σου ελάχιστη γωνιά, να κρυφτείς, να γυμνωθείς και να υπάρξεις.
Όμως, τί θα ’ταν η ζωή μας δίχως τούτο το χρυσό (καθώς λέμε) μαρτύριο;
Λέρος, 5.ΙV.68
Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
