[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Φιλομήλα
Έτσι, και με κομμένη γλώσσα, η Φιλομήλα ιστόρησε τα βάσανά της
υφαίνοντάς τα ένα ένα στο χιτώνα της με υπομονή και πίστη,
με χρώματα σεμνά — μενεξελί, τεφρό, λευκό και μαύρο — όπως γίνεται πάντα
με τα έργα της τέχνης — περισσεύει το μαύρο. Όλα τ’ άλλα, —
η Πρόκνη, κι ο Τηρέας με το τσεκούρι του, και το κυνηγητό τους στη Δαυλίδα
ακόμη και το κόψιμο της γλώσσας — τα θαρρούμε ασήμαντα, τα λησμονούμε. Μας φτάνει
εκείνος ο χιτώνας της, μυστικός και ακριβής, κι η μεταμόρφωσή της
την κρίσιμη στιγμή σε αηδόνι. Ωστόσο λέμε: δίχως τ’ άλλα εκείνα,
τα περιφρονημένα τώρα, τάχατε θα υπήρχε τούτος ο λαμπρός χιτώνας και τ’ αηδόνι;
Λέρος, 9.ΙV.68
Γιάννης Ρίτσος. 1972. Πέτρες. Επαναλήψεις. Κιγκλίδωμα. Αθήνα: Κέδρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
