[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Διαμελισμός
Αφήστε με έξω εμένα· αφήστε με· —παρακαλούσε· — καμιάν έχτρα
δεν έχω για τους δυο σας (κι ίσως μέσα του έλεγε: μήτε φιλία·
μόνο την ίδια πίκρα για τον ένα και τον άλλο). Αν δεν μπορείτε
να φιλιωθείτε σαν Έλληνες, Λακεδαιμόνιοι κι Αθηναίοι,
αφήστε με έξω εμένα. Εγώ τί μπορώ; Δυο μέτρα τόπο όλο όλο
κρατώ σ’ αυτή τη γης — τρεις κυδωνιές, μια ελιά, κάτι τριαντάφυλλα.
Αφήστε με έξω, — ο κήπος, το πηγάδι, το παλιό τρύπιο σιγλί μου,
και κάτου, η σήραγγα η κρυφή, τον κόσμο ν’ ανταμώνω.
Εκείνοι,
τραβώντας ο ένας από δω και ο άλλος από κει, τον διαμελίσαν.
Κι ο κήπος του, ποτέ, όσο τούτη τη χρονιά, δεν είχε ανθήσει —
είχαν ψηλώσει πολύ οι τριανταφυλλιές, και τ’ αγιοκλήματα κρεμόνταν
έξω απ’ την πλίθινη μάντρα του, κάτω απ’ το ντουφεκίδι.
Λέρος, 26.III.68
Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
