[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Το ξύπνημα του Τηλέμαχου
Πιότερο απ’ όλα μάς συνάρπασε η περιγραφή του ξυπνήματος —
(όχι οι αιώνιες κείνες ροδοδάκτυλες), σαν ανακάθισε
στο ψηλό του κρεβάτι να προσδέσει τα σαντάλια του
στα λαμπρά του τα πόδια (έτσι λέει ο ποιητής). Ύστερα βγήκε
και πρόσταξε τους κήρυκες να καλέσουν τη σύνοδο. Νεαρός ακόμη
όμως με το ύφος του πατέρα του, με μακρύ δόρυ, μ’ ένα φέγγος
γύρω στο σώμα του απ’ τη χάρη της Θεάς. Δυο σκυλιά τον συνόδευαν.
Το ’να σε λίγο ξέκοψε· τράβηξε στ’ ακρογιάλι, οσμίζοντας τη θάλασσα.
Κι εμείς μαζί του. Το τί απόγινε στη σύνοδο, μήτε που το ρωτήσαμε.
Σάμος, 8.Ι.65
Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
