[Τεκμηρίωση: βλ. Πυξίς]
Γιάννης Ρίτσος
Προσέγγιση
Όχι, καμιά ταπείνωση, δεν ένιωθε γυρίζοντας κοντά μας. Αντίθετα
λάμψη μεγάλη κι ευφροσύνη φώτιζαν το πρόσωπό του
που τ’ άγγελμά του θα περνούσε στη φωνή μας και στα μέτρα μας· σαν όταν
κατέβη η γλαυκομάτα μεταμφιεσμένη με τα ρούχα του Μέντη, γιου του Αγχιάλου,
του ηγεμόνα των Ταφίων θαλασσομάχων. Στάθηκε στο προαύλιο
κοιτώντας τους άντρες να παίζουν τα ζάρια, καθισμένοι
σε δέρματα βοδιών, που οι ίδιοι τα ’χαν σφάξει, και τους υπηρέτες
που σκούπιζαν με πολυτρύπητα σφουγγάρια τα μακριά τραπέζια,
ενώ το δόρυ της έλαμπε βυσσινί στο λιόγερμα. Τότε
το συνετό παλικάρι οδήγησε τον ξένο μες στο σπίτι
του πήρε το δόρυ και το ’στησε στο μακρύ παραστάτη
σε καλοσκαλισμένη θήκη, εκεί δίπλα, που βρισκόντανε
από πολύ καιρό παρατημένα και τ’ ακόντια του πατέρα του. Έξω
έπεφτε η νύχτα λάμποντας με ψάρια φτερωτά, μ’ άσπρα άτια και με καραβόσκοινα.
Σάμος, 6.Ι.65
Στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιάννης Ρίτσος. [1989] 1998. Ποιήματα Ι΄ (1963-1972). 2η έκδ. Αθήνα: Κέδρος.
